🌦️ Jak Pokazać Że Jestem Lesbijką

Sory chłopaki , jestem lesbijką . 891 likes. Mam nadzieję , że strona się podoba ;) Jeżeli tak to '' LIKE '' Skąd mam wiedzieć, czy jestem lesbijką czy nie? Lesbijki to kobiety, które pociągają inne kobiety. Może to być atrakcja fizyczna, emocjonalna lub seksualna. Jeśli jesteś kobietą pociągającą kobiety, możesz być lesbijką. Lub możesz być biseksualny lub po prostu być prostą kobietą, która pociąga przyjaciela. Określenie Szkoda, że dopiero teraz wiem, jak transpłciowe dzieci nie chcą ranić swoich rodziców, swoich najbliższych, same przy tym tak bardzo cierpiąc… J.K. Szczerze? Jestem w cholerę dumna, że miał dość odwagi, by się przyznać sam przed sobą oraz przed przyjaciółmi i dalej chce w to zaparcie iść dla swojego szczęścia. Cześć, założyłam profil i nowy temat, bo jestem już trochę sfrustrowana (właściwie to bardzo) i liczę, że może wy mi pomożecie. Do rzeczy: jestem lesbijką, całkiem stuprocentową, nigdy nie byłam z facetem. Z kobietami owszem. Wszystkie dziewczyny w moim życiu poznałam przez internet (ogłoszenia, fora, apki). cała sala wygląda jak zwariowana świetlica szkolna. Próbuję zadać pytania o historię Polski i pokazać alternatywne spojrzenie na to, co jest z niej wypierane. Nie chodzi o prosty outing, że ten był gejem, a ta lesbijką, zresztą nigdy nie jest tak, że masz żelazne dowody na czyjś homoseksualizm - i w Spłakana zasnęłam na kanapie. Zawsze myślałam, że jestem silną i niezależną kobietą, a tymczasem prawda o mojej matce złamała mnie jak trzcinkę. Nie wiem, jak długo spałam, przewracając się niespokojnie. Ale kiedy się obudziłam, w pokoju było już ciemno i raczej wyczułam, niż zobaczyłam, że nie jestem w nim sama… . Coming out - co to ? po co ? czego heteryk nie zrozumie. ...to słowo, które w pewnym momencie życia chodzi po głowie prawie każdej homoseksualnej lub biseksualnej osobie. Co to takiego ? To samodzielne ujawnienie się ze swoją orientacją potocznie zwane wyjściem z szafy. Przed rodziną, przyjacielem, znajomym lub kimkolwiek innym, również przed samym sobą. Wiele osób heteroseksualnych mówi " po co to i na co, czy ja się ujawniam, że jestem hetero ?" Nie, nie ujawniasz się i nigdy nie będziesz musiał. Dlaczego ? Dlatego, że większość społeczeństwa automatycznie stwierdza, że jesteś hetero. Nikt nie pyta młodego chłopca czy ma chłopaka czy dziewczynę, od razu pytają o płeć przeciwną. To samo tyczy się kobiet, nikt nie zachodzi w myśl czy może ona ma partnerkę. Wiadomo, będzie miała chłopca, potem męża, dziecko i wspaniały dom. Nie musisz się więc ujawniać bo jesteś ujawniony z automatu, jesteś zaakceptowany od początku do końca. Jak to wyglądało u nas ? Mali O sobie wiedziałam dość wcześnie, więc szybko przyszły pierwsze refleksje dające początek kwestionowaniu większości przyjętych i pielęgnowanych norm polskich, katolickich rodzin. Cała ta hipokryzja podejścia, mówiącego o akceptacji, wierze, Bogu kochającym i wybaczającym, skonfrontowana z nienawiścią do wszystkiego co inne oraz rozkładem wartości nagminnie łamanych przez grupy, które miały bronić mojej moralności, zakończyła się zwycięstwem mojej samoakceptacji. Nie głowie były mi dzieci, suknia ślubna ani stabilizacja związku damsko - męskiego. Chciałam poznać świat, zwiedzać, rozwijać i bawić się życiem a wszystko to mając ukochaną kobietę u swego boku. Zdecydowanie nie zamierzałam też udawać kogoś innego. Pierwsze coming outy przyszły na początku liceum. Moja przyjaciółka była pierwsza, mówiąc w odpowiedzi, że jej w sumie też podobają się kobiety i że jest w "jakiejś części bi". Nic się między nami nie zmieniło, nadal była moją najlepszą przyjaciółką, z którą śmiałyśmy się godzinami. Tuż po tym powoli dowiadywali się ludzie z mojej paczki, reagując bardzo pozytywnie. Wciąż byłam jedną z nich. Z rodziną było trochę inaczej, mama domyśliła się sama i w swoim początkowym niedowierzaniu i zamartwianiu poinformowała moje siostry, które uspokoiły ją i same reagując przychylnością, wspierają do teraz. Mama musiała się do tego przyzwyczaić, długo patrzyła z podejrzliwością na wszystkie znajomy szukając w nich mojej wyimaginowanej w tamtym czasie dziewczyny. Raz wspomniała, że może są jakieś kliniki, gdzie mogłabym się leczyć, dość szybko jednak porzuciła te pomysły, pod wpływem wielu przeprowadzonych rozmów i kilku kłótni o wartości i hipokryzję z jaką spotykamy się na co dzień w każdej dziedzinie życia. Ola Przed sobą zorientowałam się szybko. Nie oznaczało to jednak akceptacji przez długie lata, aż do 20 roku życia. Później wszystko poszło w bardzo szybkim tempie. Po kolejnych pytaniach o męża, chłopaka zaczęłam się dusić w stereotypach i etykietach. W głowie zaczęłam układać scenariusze jak będzie to wyglądać. Każda hipotetyczna sytuacja kończyła się łzami lub negatywną reakcją. Chciałam jednak zrobić to szybko, nie mogłabym tego znieść gdyby dowiedzieli się przypadkiem. Siostra dowiedziała się pierwsza, przez portal społecznościowy, nie zadawała więcej pytań, przyjęła to na przysłowiową " klatę". Później znajomi i przyjaciele, nie było większego zaskoczenia dla nich. Mnie zaskoczyła ich całkowita akceptacja i słowa wsparcia. Kolejna była mama tutaj ostatecznie wybrałam list. Reakcja była znacznie gorsza, nie obyło się bez kłótni i łez. Mi samej znacznie ulżyło, nawet gdy inni czuli się zranieni. Tata jak i reszta rodziny zostali postawieni przed faktem dokonanym bo na moment głównego coming outu wybrałam bardzo ważne rodzinne wesele. Reakcja była różna od słów " tak trzymać" do pogardliwych spojrzeń i dezorientacji. Każdy kolejny coming out był znacznie łatwiejszy, najbliższe mi osoby już wiedziały, gorzej już nie będzie. Gdy patrzę na siebie sprzed coming outu widzę ogromną frustrację i zagubienie. To było jakbym wreszcie trafiła na odpowiedni tor. Czy zrobiłabym to drugi raz ? Tak, tylko wcześniej, znacznie wcześniej. Wolność - to przede wszystkim. Mierząc się z każdą reakcją umacniamy się w swoim poglądach i przekonaniach, że postępujemy właściwie, mówiąc o tym kim jesteśmy. Poznajemy same siebie i swoje własne ograniczenia. Możemy poczuć czym jest akceptacja i solidarność "naszego" środowiska. Wyjście z szafy daje ogromną wolność, nie musisz zakładać maski czy wciskać się w sztucznie wykreowany obraz co rano. Jesteś Ty i tylko Ty i albo Cię zaakceptują albo nie. W końcu stawiasz wszystko na jedną kartę. Zachęcamy każdą osobę do coming outu, niezależnie czy będzie to ciężkie, ponieważ później będzie już znacznie łatwiej. Nie powinniśmy przecież narzekać na brak akceptacji samemu nie dając przykładu. Swoim zachowaniem możemy jasno pokazać, jacy jesteśmy, tak by wiedza o nas nie opierała się na zabobonach i legendach. Może być to pewien sposób oswojenia społeczeństwa z tym, że istniejemy, tak by pocałunek i jakakolwiek okazana czułość nie wzbudzała zaskoczenia czy złości. To właśnie swoimi związkami jak i samym sobą możemy uświadamiać ludzi jak bardzo mylą się co do nas. Ola&Mali Postawy homoseksualne często budzą w społeczeństwie wiele kontrowersji, a zdarza się nierzadko i tak, że są obiektem potępienia. Dzieje się tak dlatego, że wiedza na temat takiej orientacji seksualnej jest nadal niewystarczająca. Z tego powodu publiczne okazywanie sobie uczuć przez dwie kobiety może budzić wiele negatywnych zachowań i opinii. Receptą na zmianę takich zachowań powinno być zatem uświadamiane społeczeństwa na temat orientacji homoseksualnej. Lesbijki - odbiór społeczeństwa Choć zdaje się, że mężczyźni będący w związkach homoseksualnych są dużo bardziej piętnowani przez społeczeństwo, to przedstawicielki płci pięknej też nie są akceptowane. Publiczne trzymanie się za ręce, obejmowanie, pocałunek czy inne formy wyrażania uczuć przez osoby o takiej orientacji nadal jest odrzucane przez większość. Co ciekawe, deklaracje lesbijek są często uważane jako przejaw słabości. Lesbijki część społeczeństwa postrzega jako osoby zranione przez mężczyzn, które brak uczuć próbują sobie zrekompensować u osoby tej samej płci. Stereotypem jest także myślenie, że lesbijki mają pewne cechy męskie. Poglądu takiego nie można bowiem odnieść do wszystkich kobiet homoseksualnych. Lesbijki - prawdy i mity Na temat lesbijek i gejów krąży wiele mitów i niedomówień w społeczeństwie. Do niedawna homoseksualizm był wpisany nawet na listę chorób, przez co często wymuszano na lesbijkach podjęcie leczenia. Jednak na szczęście na podstawie medycznych przesłanek homoseksualizm został usunięty z tej listy. Wykreślenie bycia lesbijką z listy chorób obala kolejny mit, według którego lesbijkę można wyleczyć z homoseksualizmu terapią konwersyjną. Przeciwnicy uważają nawet, że lesbijki mają mniejsze mózgi niż kobiety heteroseksualne, choć nie ma na to żadnych dowodów medycznych. Twierdzą oni również, że problem ten nie występuje wśród zwierząt, co oczywiście mija się z prawdą. Kolejnym mitem na temat zarówno lesbijek, jak i gejów jest to, że orientacja seksualna wynika z wychowania. To, czego dziewczyna doświadcza w domu, ma decydować o tym, czy zostanie lesbijką, czy też nie. Dlatego też bardzo często uważa się, że bycie lesbijką jest przejawem dewiacji, ponieważ lesbijka krzywdzi w ten sposób siebie i innych zarówno pod względem medycznym, jak i społecznym odreagowując swoje problemy z dzieciństwa. Przeciwnicy rozpowszechniali również fałszywe informacje na temat tego, że homoseksualizmem można się od lesbijek zarazić. Jest to niemożliwe z medycznego punktu widzenia, ponieważ homoseksualizm jest prawdopodobnie uwarunkowany przez hormony i epigenetykę. Ponadto bycie lesbijką nie zagraża w żaden sposób zdrowiu i życiu. Lesbijkom często zarzuca się też rozwiązłość. Jest to prawdopodobnie związane z postrzeganiem homoseksualizmu, jako dewiacji, czy zaburzenia. Pomimo tego, statystyki pokazują, że zarówno większość gejów, jak i lesbijek deklaruje chęć bycia w szczęśliwym, monogamicznym związku. Niestety większość religii również nie akceptuje lesbijek i uważa homoseksualizm za grzech. Dlatego lesbijki są często wykluczane ze swoich społeczności i kościoła, jeśli postanowią powiedzieć głośno o swojej orientacji. Kiedyś dość często było tak, że lesbijki wychodziły za mąż i ukrywały homoseksualizm. Dziś coraz częściej rozwodzą się przez kobiety. Nie tyle lesbijki, ile dziewczyny, które długo myślały, że są hetero a to się zmieniło. Czy wybór homoseksualnej relacji to nie była przypadkiem Twoja ucieczka od obowiązków i ról wynikających z małżeństwa? Może nie dorosłaś do zobowiązań? – pytam Ewelinę – Możliwe. Tylko dlaczego w takim razie staramy się z partnerką o dziecko? Foto: Materiały prasowe A nie masz obaw, że będzie Ci miało za złe te dwie mamy? Może lepiej było spłodzić dziecko z mężem a własnego szczęścia poszukiwać kiedy trochę podrośnie? – Ja nie wybierałam w świadomy, a tym bardziej w wyrachowany sposób. Po prostu się zakochałam. Poza tym, nie wierzę w szczęście dziecka kosztem rodzica. W przypadku Anki, środowisko, w którym żyła nie sprzyjało samopoznaniu i akceptacji. Jej dorastanie to były raczej spotkania katolickiej oazy, a nie imprezy w klubach LGBT-friendly. – Pochodzę ze średniej wielkości miasta, ale moja rodzina nie była szczególnie religijna. Zaangażowanie w katolicki ruch młodzieżowy to była zatem moja potrzeba. Księża mówili, że homoseksualizm jest nienaturalną skłonnością, a podążanie za pragnieniami nazywali grzechem. Wierzyłam w to. Niekiedy bywa odwrotnie. Tak, jak w życiu Eweliny. Otwarci i różnorodni znajomi, a mimo to, przez dłuższy czas spotykała się tylko z mężczyznami. Zdążyła nawet wyjść za mąż. – Gdybym odkryła upodobanie do kobiet na etapie dojrzewania, to nie widziałabym w tym większego problemu. Od zawsze uważałam, że każdy powinien żyć w zgodzie ze sobą. W liceum zdarzył mi się nawet jeden pocałunek z dziewczyną. Byłyśmy pijane. Potem udawałyśmy, że to zabawa. Możliwe, że nie chodzi o orientację seksualną, a o odpowiednią osobę – stwierdza Ewelina. Ma dziś 29 lat. Foto: Materiały prasowe W nauce powstał termin płynna seksualność. Są ludzie, którzy poznają swoją orientację seksualną dopiero w życiu dorosłym. Częściej mamy z tym do czynienia w przypadku kobiet, które, na przestrzeni kilkunastu lat, nieraz kilkakrotnie zmieniają odczucia dotyczące swojej seksualności. Z czego to wynika? W przypadku Anki mogły decydować normy moralne, którym się poddawała. Dłużej niż rówieśnicy nie była też zainteresowana seksem. – Potencjalne randki nie spędzały mi snu z powiek – tłumaczy – Myśląc o przyszłości widziałam siebie jako żonę, matkę. Na początku studiów zaczęłam się czuć zobowiązana do posiadania kogoś bliskiego, kto mógłby stać się kiedyś mężem. Wszyscy dawno już kogoś mieli i było nienormalne, że ja stale sama. Podejmowane próby randek z facetami nie wzbudzały w Ance silnie pozytywnych emocji. Były raczej obojętne. Foto: Materiały prasowe Może zwyczajnie boisz się współżycia z mężczyznami, a kobiety kojarzą Ci się z delikatnością? – W odniesieniu do obu płci mam takie same kryteria. Tu nic się nie zmieniło. Najpierw uczucie, czas poznania i stopniowe zbliżanie. Nie wyobrażam sobie jakiejś zwierzęcej żądzy. Ale coś w tym jest. Kobiety wydają mi się delikatniejsze, bardziej wrażliwe, emocjonalne. Przede wszystkim są atrakcyjniejsze i ładniej pachną. – dodaje pół żartem. Na trzecim roku studiów poznałam Natalię – mówi Anka. Stopniowo stała się dla mnie najbliższą osobą. Z czasem byłyśmy bliżej również fizycznie. Przytulone oglądałyśmy filmy. Kiedy którąś coś bolało, spałyśmy objęte w jednym łóżku. Tłumaczyłam sobie, że to ciepło i serdeczność. Kiedy pojawiła się pierwsza myśl, że to może być coś więcej niż przyjaźń? – Chyba wtedy, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że jestem zazdrosna i nie jest to tylko zazdrość o wspólny czas. Poczułam ból myśląc o tym, że ona wychodzi za mąż, zakłada rodzinę. Powiedziałaś jej? Co zrobiłaś? – Męczyłam się z tym ponad rok. Początkowo było więcej uczestnictwa w życiu parafii. W tamtym czasie rodzice zaproponowali, żebym po magisterce wróciła do swojego miasta. Wizja rozstania spowodowała, że zebrałam się na odwagę. Czułam, że nie mam siły już dalej walczyć. Zakładałam, że jeżeli te uczucia okażą się odwzajemnione, to będę zdolna porzucić zasady, żeby z nią być. Nie za bardzo wyobrażałam sobie jak to nasze życie mogłoby dokładnie wyglądać. Skoczyłam na główkę. – Wyszłam za mąż za trzeciego chłopaka, z którym spotykałam się dłużej niż dwa lata-relacjonuje Ewelina. Wzięliśmy kredyt na mieszkanie. Przyznam, że układało się nam raczej średnio. Miewał wybuchy agresji. Foto: Materiały prasowe Jestem bardzo zżyta z przyjaciółmi. Obiady, kina, wyjazdy. Aga zaczęła się pojawiać w gronie moich znajomych. Z czasem spotykałyśmy się też we dwie. Powiedziała mi, że nie jest hetero. Jak wspomniałam, nie widziałam w tym nic kontrowersyjnego. Miałam takie wyobrażenie, że skoro zdecydowałam się na ślub to na zawsze. Czułam się bezpieczna z moją decyzją. Co się wydarzyło, że zrozumiałaś, że ją kochasz? Nic konkretnego. To jest najśmieszniejsze, że przyszło niepostrzeżenie. Ona próbowała spotykać się z innymi kobietami, ale większość wolnego czasu spędzała jednak ze mną. Zaczęłam podejrzewać, że robi tak, bo jej się podobam. Ta myśl mi nie przeszkadzała, a przecież powinna. I kiedyś na wyjeździe spytała, czy może mnie pocałować, a ja się zgodziłam. Nie od razu wybuchło jakieś wielkie pożądanie. To nastąpiło z czasem. Najpierw musiałam się oswoić z myślą, że to zdrada, romans. U Anki sprawy nie ułożyły się pomyślnie. Trudności związane z samoakceptacją to jedno, ale do tego Natalia okazał się nie odwzajemniać uczucia. – Obiecała, że przez to moje wyznanie nie odsunie się ode mnie, ale nabrała dystansu. Leczyłam się chyba z rok. Nie tylko z miłości, ale i z przyjaźni. Ta miłość zmieniła moje poglądy. Zaczęłam rozumieć, że z homoseksualizmem nie jest tak, jak mówili w kościele. Z czasem zaakceptowałam siebie. Byłam gotowa poszukać innych, podobnych kobiet i może kiedyś otworzyć się na nowe uczucie. Niestety, na tle kobiet z tzw. branży czuję się wyalienowana. Teraz mam 27 lat i tak naprawdę z nikim jeszcze nie byłam. Czy nie sądzisz, że jesteś po prostu biseksualna, a w związku z tym, możesz jeszcze poznać mężczyznę, którego pokochasz tak, jak Natalię? Nie musiałabyś rezygnować z dotychczasowych wartości i aktywnego uczestnictwa w życiu kościoła. – Nie mogę niczego wykluczyć, ale potrzebuję w życiu czegoś trwałego. Raz wszystko zakwestionowałam, wywróciłam i już mi wystarczy. Potrzeby duchowe mogę realizować w organizacjach takich jak Wiara i Tęcza, które wspierają homoseksualnych katolików. A słyszałaś o tym, że większość relacji homoseksualnych szybko się rozpada, że są nietrwałe? – Staram się tak nie myśleć, bo to jest stereotyp. Jak wspomniałam, nigdy jeszcze poważnie z nikim nie byłam. Wydaje mi się jednak, że wszystko zależy od ludzi, a ci dobierają się pod kontem podobieństw. Skoro ja jestem stała w uczuciach i to jest dla mnie istotne, zakocham się w kobiecie lub mężczyźnie, dla których to będzie równie ważne. Ewelina również weszła w etap, na którym trzeba było zdecydować co dalej. Ukrywała romans z kobietą a kryzys z mężem się pogłębiał. Kiedy zdecydowała się powiedzieć, on twierdził, że to minie, że to fanaberia. Ewelina nie chciała życia w emocjonalnym rozkroku. Postanowiła wziąć rozwód i zamieszkać z Agą. Dziś procesuje się z mężem o podział majątku. – Z jednej strony, jestem najszczęśliwsza na świecie. Z drugiej strony, były mąż, jego rodzina i moja matka są na mnie wściekli. Mają prawo. Nie chciałam nikogo ranić, czy tak namieszać w życiu. Orientacji nie da się wykształcić zgodnie ze społecznymi lub własnymi oczekiwaniami. Jest jednak wiele dowodów wskazujących na to, że szczególnie w przypadku kobiet, nie jest to też cecha stała. O tym, czy takie zmiany przyjmiemy lekko, czy burzliwie, decyduje osobowość. Jak mówi Ewelina – Początki z Agnieszką były trochę takie, jakbym drugi raz przeżywała okres dojrzewania, tylko, że dawno jestem dorosła. W takiej sytuacji najczęściej nie uda się nie zranić, albo innych, albo siebie. Niemniej jednak, ostatecznie warto ryzykować, żeby odnaleźć drogę do osobistego szczęścia. Tak twierdzą obie bohaterki mojego tekstu. Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2013-03-12 10:26:28 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Temat: Czy to możliwe że jestem lesbijką?Mam 20 lat i nigdy wcześniej nie odczuwałam niczego do kobiet, ale ostatnio zaczęły mi się podobać. Jestem zdezorientowana, nie wiem co robić, nie wiem kim jestem... To trudne. Sądziłam, że takie wątpliwości ma się w wieku dojrzewania. Trudno mi o tym pisać, myśleć i mówić, ale mam nadzieję, że mi pomożecie. 2 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 13:56:07 Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?Myślę, że prędzej biseksualistką, chyba, że do tej pory NIKT Ci się nie podobał. Lesbijki z definicji nie odczuwają erotycznego pociągu do mężczyzn, faceci mogą się im podobać, ale jak ładne obrazy albo rzeźby, tak samo jak kobiety podobają się heteroseksualnym babkom. Ale możesz być też hetero a to jakiś przejściowy okres spowodowany jakimś zawirowaniem w Twoim życiu. Orientacja kształtuje się trochę dłużej niż tylko przez okres dojrzewania ciała, mniej więcej do 25 roku życia, w domach promujących tradycyjne wartości może to nastąpić nawet później. 3 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 14:13:37 Ostatnio edytowany przez zakleta_w_marmur (2013-03-12 14:21:25) zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Przejściowe ? To znaczy zniknie równie szybko jak się pojawiło ? Vian o jakich zawirowaniach mówisz? Czy może to być spowodowane tym, że w mojej rodzinie panowała przemoc psychiczna ze strony ojca? Nie chciałam budować związków (do tej pory TYLKO z mężczyznami) bo bałam się, że będzie równie toksyczna atmosfera. Kobiety zaczęły mnie intrygować emocjonalnie. Czy jeśli jestem Bi to mogę się jakoś z tego wyleczyć ? Wiem, że to nie choroba ale po wyprowadzce z domu starałam się sobie wszystko ułożyć, poukładać na nowo... A teraz czuję jakby wszystko na nowo się że zaśmiecam forum, pierwszy raz w życiu czuję, że muszę porozmawiać, ale nie mam z kim. 4 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 14:30:34 Ostatnio edytowany przez Vian (2013-03-12 14:31:31) Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Nie, jeśli jesteś bi, to jesteś bi. Bi się nie zostaje, bo przemoc psychiczna ze strony ojca, ale pod wpływem działania hormonów na Twój mózg w okresie, kiedy byłaś w brzuchu mamy, ergo tego nie można wyleczyć. Można Cię najwyżej uwarunkować na pociąg do mężczyzn, a nie niechęć do kobiet, mniej wiecej tak jak tresuje się psa. Taka "terapia" polega na tym, że dostajesz pozytywne wzmocnienie, kiedy reagujesz pożądaniem na bodźce związane z heteroseksualizmem, a negatywne z homoseksualizmem. Powoduje to straszne spustoszenie w psychice, moim zdaniem za stosowanie takich metod powinno się zawirowaniach miałam na myśli np. coś takiego - przykładowo! - rozstałaś się z facetem, który Cię ranił, wspierała Cię przyjaciółka, ona Ci się kojarzy bardzo pozytywnie, a faceci generalnie bardzo negatywnie, więc podświadomie zaczynasz się zastanawiać, czy może nie warto byłoby wiązać się z kobietami. Albo bardziej drastyczny przykład - zostałaś zgwałcona, seks z mężczyzną kojarzy Ci się jednoznacznie negatywnie, jednocześnie boisz się samotności, chcesz wsparcia, więc znów podświadomie zwracasz się w stronę kobiet. To akurat podlega terapii, bo leczy się nie samą orientację, a negatywne konotacje z psychiczna ze strony ojca mogła wywołać taki efekt jeśli była dość drastyczna. Jakby nie patrzeć ja bym się przeszła z kwestią przemocy do sprawa to dlaczego uważasz, że bycie bi mogłoby jakoś rozsypać Ci życie? Jesteś teraz w związku z mężczyzną? zaśmiecasz forum. ;-) Ale jakbyś chciała pogadać poza forum, to zapraszam - kontakt do mnie masz w podpisie. 5 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 15:14:09 Ostatnio edytowany przez zakleta_w_marmur (2013-03-12 16:02:10) zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? - Tak, przemoc była Nie, nie jestem w związku z nie przeżyłam tak traumatycznych Czyli najzwyczajniej w świecie miałam skłonności homoseksualne od zawsze jednak umiejętnie to w sobie uciszałam? Więc dlaczego to ujawniło się akurat teraz? Co do psychologa...wiem jak wygląda taka rozmowa. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym rozmawiać z nim o moim sądzę, że zniszczy mi to życie? Wiesz, boję się, że się zakocham w kobiecie. Tak naprawdę zakocham, rozumiesz? Nienawidzę siebie, za to kim jestem i jaka jestem. Zawsze tak było. A teraz mam kolejny dowód na to, że nie jestem taka jak wszyscy. dziękuję Vian za zrozumienie, jesteś dobrą duszą tego forum. 6 Odpowiedź przez adlernewman 2013-03-12 16:49:41 adlernewman Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-04-24 Posty: 3,264 Wiek: 36 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? No i co sie strasznego stanie gdy okaze sie, ze wolisz kobiety? Swiat sie zawali? Nie ma co panikowac. Moze byc wiele powodow Twojego pociagu, ale sam w sobie nie jest niczym okropnym. Wrecz przeciwnie, jest pozytywnym przejawem Twojej seksualnosci. To, czego nie musieliśmy rozszyfrowywać, wyświetlać drogą wysiłków osobistych, to, co było jasne już przed nami, nie do nas należy. Od nas pochodzi jedynie to, co wydobywamy z ciemności będącej w nas i czego nie znają Marcel ProustSorki, ale mi odjelo polskie znaki z klawiatury 7 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 17:03:02 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? adlernewman napisał/a:No i co sie strasznego stanie gdy okaze sie, ze wolisz kobiety? Swiat sie zawali? Nie ma co panikowac. Moze byc wiele powodow Twojego pociagu, ale sam w sobie nie jest niczym okropnym. Wrecz przeciwnie, jest pozytywnym przejawem Twojej wiem co pozytywnego w tym widzisz. Rozumiem jeśli jest się lesbijką lub heteryczką, wtedy białe jest białe a czarne jest czarne. A bi jest najgorszą orientacją, i wkurzają mnie słowa : " żeby życie miało smaczek..." To jest cholernie trudne. Rozumiem, że Ty nigdy nie byłaś w sytuacji kiedy z dnia na dzień twoja orientacja zaczęła się zmieniać z niewiadomych nie widzisz jak ludzie są nietolerancyjni? Żyjemy w kraju w którym (niestety) ludzie którzy choć odrobinę różnią się od pozostałych są "gorsi". Niestety. Jestem cholernie tolerancyjna. Zawsze byłam. Każdy zasługuje za szczęscie, taka jest moja opinia. Niestety moja sytuacja jest cholernie skomplikowana. Leczyłam się na depresję i boję się, że znowu przestaję nad swoim życiem tracić proszę nie neguj mnie tylko za to, że nie wiem co się ze mną dzieje. 8 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 17:14:06 Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Dlaczego sądzę, że zniszczy mi to życie? Wiesz, boję się, że się zakocham w kobiecie. Tak naprawdę zakocham, rozumiesz?Pewnie, że rozumiem. Ale dlaczego się tego boisz. Ok, ludzie są nietolerancyjni, ale po pierwsze nie wszędzie (w małych wsiach jest siłą rzeczy gorzej niż w wielkich miastach), po drugie być z kobietą chyba nie jest jeszcze tak strasznie, nie? Ludzie nie tolerują ogromnej masy rzeczy - śmieją się z upodobań seksualnych, z gustów muzycznych, kulinarnych, politycznych, religijnych etc etc. Nie da się tak żyć, żeby zadowolić każdego, więc najlepiej zadowolić siebie, a jak się komuś to nie podoba, to niech się goni. 9 Odpowiedź przez adlernewman 2013-03-12 17:22:54 adlernewman Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-04-24 Posty: 3,264 Wiek: 36 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Zakleta, chociaz jestem prawie 100% hetero, spalam z dziewczynami (trzema), i jakos zycie z tego okropne mi nie wyszlo. Jestem z facetem, kocham go, ale szczerze mowiac gdybym spotkala odpowiednia dziewczyne, rzeczy moglyby sie inaczej co do nietolerancji, bedziesz zycie wiesc dla poklasku sasiadow? To, czego nie musieliśmy rozszyfrowywać, wyświetlać drogą wysiłków osobistych, to, co było jasne już przed nami, nie do nas należy. Od nas pochodzi jedynie to, co wydobywamy z ciemności będącej w nas i czego nie znają Marcel ProustSorki, ale mi odjelo polskie znaki z klawiatury 10 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 17:49:44 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Dziękuję Vian, to sprawdzić, wykluczyć to, że jestem Bi, ale:-Nie wiem jak. -Boję się, że mi się spodoba. Marzę o tym abym jutro rano, po przebudzeniu, nie myślała ani o mężczyznach ani o kobietach. Co mam zrobić aby siebie zaakceptować ? Kiedyś zakochała się we mnie lesbijka. Powiedziała mi to ot tak, po prostu. Powiedziałam, że jestem przez chwilę nie zastanawiałam się nad tym, że może być inaczej. Teraz wiem, że ją okłamałam. I skrzywdziłam. Przede wszystkim skrzywdziłam. I nie mogę sobie tego wybaczyć. Wiem jak cierpiała. Cholerka, przecież widywałam ją wolę być samotna niż szczęśliwa i dyskryminowana...Wiem to chore. 11 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 18:24:17 Ostatnio edytowany przez Vian (2013-03-12 18:27:51) Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? zakleta_w_marmur napisał/a:Kiedyś zakochała się we mnie lesbijka. Powiedziała mi to ot tak, po prostu. Powiedziałam, że jestem przez chwilę nie zastanawiałam się nad tym, że może być inaczej. Teraz wiem, że ją okłamałam. I skrzywdziłam. Przede wszystkim skrzywdziłam. I nie mogę sobie tego wybaczyć. Wiem jak cierpiała. Cholerka, przecież widywałam ją mnie biseksualistka, jak byłam bardzo młodą nastolatką, ona była trochę starsza. Też powiedziała to ot tak. Też się przeraziłam i powiedziałam, że jestem hetero, zresztą wówczas za taką się uważałam, podobały mi się dziewczyny, ale uważałam, że nie TAK podobały. Też ją zraniłam, ale wtedy uważałam, że tak trzeba. Nadal tak uważam, że wtedy tak trzeba było, bo gdybym ją kochała i mogła z nią być, to pewnie bym to czuła. Niemniej parę lat później poznałam inną kobietę, zakochałam się i to ze wzajemnością. Tadam, oficjalnie jestem od tamtej pory bi. Mnie też to zdziwiło. ;-)Mam za sobą związki i z kobietami i z mężczyznami - nie jakieś tam jednonocne romanse, tylko zwyczajne kilkuletnie związki. Zetknęłam się niby z nietolerancją, straciłam jedną przyjaciółkę przez to, która uznała, że "nie życzy sobie słuchać o tym, bo to obrzydliwe", więc przyjaźń się naturalnie rozluźniła i zanikła, ale mówiąc szczerze większe problemy miałam przez swój ateizm niż biseksualizm. Inna sprawa, że mieszkam w Warszawie, może jakbym mieszkała w jakimś Pierdziszewie Małym, to by tak fajnie nie było. No ale zawsze się można przeprowadzić. ^^Nie ma za co, akurat teraz nic szczególnego nie robię. ^^A co do dyskryminacji - ja wychodzę z założenia, że za coś i tak będę dyskryminowana jak trafię na buców - za niewiarę, za poglądy polityczno-społeczne, za związki, za to za tamto. Wiesz, byłam przez jakiś czas związana z mężczyzną: też byłam dyskryminowana, bo akurat był 20 lat starszy, więc na pewno się z nim puszczam za kasę. To chyba nawet większą solą w oku ludziom było niż fakt, że oficjalnie przedstawiam jakąś dziewczynę jako swoją. Ludziom nie dogodzisz, serio. Nie próbuj. Po prostu od dyskryminujących trzymaj się na wyciągnięcie kija. 12 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 19:23:49 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? "Po prostu od dyskryminujących trzymaj się na wyciągnięcie kija."Niestety to nie taki proste. Do niedawna mieszkałam w bardzo małej miejscowości, teraz również mieszkam w Warszawie. Różnicy nie widzę. Twierdzisz, że straciłaś "przyjaciółkę"...Przepraszam ale z tego co czytam ta osoba nie zasłużyła na miano przyjaciółki...Kurcze, przyjaciele powinni wspierać, pomagać, szanować mimo wszystko! A nie zwiewać, gdy okaże się, że "coś ich brzydzi". Arystoteles mawiał iż Przyjaciel to jedna dusza w dwóch ciałach...I tak powinno nie wiem, nigdy nie miałam przyjaciół, więc nie powinnam się wypowiadać na ten temat. Takie jest po prostu moje wyobrażenie prawdziwej to musiało cholernie boleć. Jak się uporałaś z tym, że jesteś Bi? Miałaś problemy z zaakceptowaniem siebie? Przepraszam, że tak marudzę ale to dla mnie bardzo trudne. 13 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 19:36:28 Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Takie jest po prostu moje wyobrażenie prawdziwej to musiało cholernie masz generalnie rację, szczególnie że nie chodziło o mówienie o detalach z naszego życia seksualnego, a mówienie o związku po prostu - o tym np. że się pokłóciłyśmy czy że jedziemy gdzieś na wspólny weekend. Czy cholernie bolało..? Zabolało, ale nie aż tak cholernie, może dlatego, że było raczej stopniowe. Ja nie zareagowałam na to jakoś "Tak, no to spierdalaj!", tylko powiedziałam ok. A w praktyce też mi się odechciało słuchać o jej facecie, bo niby czemu ja miałabym pozwalać się jej wypłakiwać na rękawie, skoro ona nie pozwoli mi na to samo. "Przyjaźń" skurczyła się do rozmiarów znajomości, poważne wspieranie się do "small talks" i w końcu całkiem się ogólnie nawet moi co bardziej konserwatywni, wierzący przyjaciele i bliżsi znajomi nie mieli z tym się uporałaś z tym, że jesteś Bi? Miałaś problemy z zaakceptowaniem siebie?Żadnych, może dlatego że nigdy nie miałam problemów z mniejszościami seksualnymi, uważałam, że wszystko jedno kto z kim sypia. Lesbijek i gejów nie traktowałam ani jak pariasów, ani jak egzotycznych dziwów i mniej więcej o takich poglądach dobierałam sobie przyjaciół - pewnie dlatego też sama nie miałam szczególnych powiem Ci też, że ja ze swoimi kobietami robię normalnie to wszystko co z mężczyznami - chodzimy do restauracji, kina, wyjeżdżamy gdzieś wspólnie, dajemy sobie buziaka w usta na przywitanie, wymieniamy kwiatkami i innymi takimi na ulicy i kamieniami raczej we mnie nikt za to nie rzuca. Może i gdzieś tam ktoś posyła jakieś nieprzyjazne spojrzenia czy coś pomrukuje pod nosem, ale na to nawet nei zwracam uwagi. Ja w ogóle mam trochę w nosie ludzi, którzy nie są dla mnie wazni w żaden sposób. 14 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 20:08:29 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Ja nigdy nie miałam problemów z mniejszościami seksualnymi! To mnie bardzo zastanawia, że akceptuję pary tej samej płci ale potrafię zaakceptować siebie! Sama nie wiem, widocznie coś ze mną nie tak. Zazdroszczę Ci, że się z tym pogodziłaś. Ba, jesteś dzięki temu szczęśliwa :-)Vian, czy popełnię faux pas jeśli zadam Ci osobiste pytanie ? Jeśli tak, to wybacz, nie musisz na nie odpowiadać, otóż:Czy jeśli sypiałaś z mężczyzną a potem spróbowałaś tego z kobietą to nie było tak, że kompletnie odrzuciłaś mężczyzn i zajęłaś się tylko kobietami ? No bo jeśli no nie wiem.. Jadasz pizze z ananasem, później chcesz poznać smak innej więc próbujesz z pepperoni i to właśnie ta ci bardziej zasmakuje więc jadasz tylko ją...Przepraszam za porównanie, nie wiedziałam jak inaczej mogę to ująć :-)Nigdy nie byłam z nikim jednak mnie to bardzo dla mnie nie są ludzie homoseksualni. Ja całe życie uważałam, że zakochujemy się w duszy, prawda? A nie w wyglądzie fizycznym. Trudno mi zrozumieć co się ze mną dzieje, trudno mi to zaakceptować. Zawsze sądziłam, że lepiej będzie mi samej a teraz sama nie wiem...Czegoś mi brakuje w życiu. Boję się bliskości i związku jednocześnie czując pustkę. Wiem to sprzeczne co mówię. Najprościej byłoby uciec od tego wszystkiego. 15 Odpowiedź przez Vian 2013-03-12 21:08:34 Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? To mnie bardzo zastanawia, że akceptuję pary tej samej płci ale potrafię zaakceptować siebie!A jest to jedyna kwestia, w której nie umiesz zaakceptować siebie? Uważasz się za atrakcyjną, ładną dziewczynę, jesteś zadowolona z tego, jak wyglądasz, jesteś pewna siebie, jesteś dumna ze swojej osobowości, świadoma zalet i wad - całą resztę siebie poza ewentualną orientacją akceptujesz?Vian, czy popełnię faux pas jeśli zadam Ci osobiste pytanie ?Kociak, przestań się krygować, ja o swojej seksualności mówię dość jeśli sypiałaś z mężczyzną a potem spróbowałaś tego z kobietą to nie było tak, że kompletnie odrzuciłaś mężczyzn i zajęłaś się tylko kobietami ?Nie, w żadnym wypadku. Po prostu - poznaję człowieka - kobietę, mężczyznę, czasem się sobie spodobamy, czasem nie, jak ze wzajemnością to fajnie, możemy spróbować czegoś razem. I to wszystko. Generalnie jest tak samo jak z facetami, tylko więcej dawania sobie kwiatów i chodzenia na kolacje, bo my chyba jakoś bardziej o tym pamiętamy. ^^W ogóle zaraz Ci coś wyślę na mail. ;-) 16 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-12 21:26:05 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Nie, to nie jest tak, Droga Vian. Ja nie akceptuję siebie w ogóle. A teraz mam kolejny dowód na to że jestem jeszcze mniej wartościowa. Żałosne, prawda? Niestety mam z tym ogromny problem. Ale jeśli całe dzieciństwo słyszysz od osoby która powinna być dla ciebie autorytetem, że jesteś "śmieciem" itp. To zaczynasz w to wierzyć. I za cholerę nie możesz uwierzyć, że jest Zaraz odczytam maila 17 Odpowiedź przez ban 2013-03-13 01:39:03 ban Net-Facet Nieaktywny Zawód: hitech, management Zarejestrowany: 2012-11-28 Posty: 1,024 Wiek: 3X (trójka na początku) Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Jak facet się ożeni, to wciąż może czuć pociąg do innych kobiet. Tak samo kobieta może wyjść za mąż, a mimo to czuć pociąg do innych kobiet. Zupełnie nie widzę tutaj problemu. To taki standard, filozofia "zdrady" czy hamowania popędu seksualnego. Nie trzeba tego hamować. Choć ja jestem hetero i żona też, to jednak kobiety biseksualne całkowicie akceptuję. Nie wiem dlaczego, ale tak myślę. Druga sprawa jest taka, że każdy potrzebuje miłości, przytulenia, drugiej duszy. Tego Ci brakuje. To się nazywa "samotność". Brakuje Ci kontaktu zarówno na poziomie fizycznym "skóra przy skórze", jak i mentalnym -- dusza, oczy, drugi człowiek. A do tego jesteś przez kogoś zgnojona i masz niskie poczucie wartości. Trzeba to naprawić. Wymaga dużo pracy. Ale skoro tutaj piszesz, to może już zaczęłaś swoją drogę w stronę lepszego "ja". 18 Odpowiedź przez karolcia_38 2013-03-13 09:09:35 Ostatnio edytowany przez karolcia_38 (2013-03-13 20:48:48) karolcia_38 Netbabeczka Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-04-27 Posty: 471 Wiek: 38 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Witam:-)może i ja dorzucę swoje 5 groszy tymbardziej że przeczytawszy jeden fragment wypowiedzi zaklętej zagotowało się we mnie. od początku"Mam 20 lat i nigdy wcześniej nie odczuwałam niczego do kobiet, ale ostatnio zaczęły mi się podobać. Jestem zdezorientowana, nie wiem co robić, nie wiem kim jestem... To trudne. Sądziłam, że takie wątpliwości ma się w wieku dojrzewania."nie wiem jak wy kochani ale ja "dojrzewałam" baardzo długo. dlatego dla mnie lat 20 to dopiero początek kształtowania się upodobań tożsamości początek poszukiwań siebie swoich predyspozycji odnajdowanie odpowiedzi czego się chce a czego nie a co jeszcze trzeba posmakować i poprzeżuwać by oststecznie stwierdzić czy to jest nasze czy jednak sobie odpuścimy. dlatego i zdezorientowanie i "nie wiem kim jestem i co robić" jest jak najbardziej na miejscu ja jedynie ujełabym to "jestem w trakcie poszukiwań stoje na rozdrożu mam kilka dróg i nie wiem która droga byłaby dla mnie najlepsza". i wypróbować jakąś jak się nie sprawdzi zmienić kierunek i wypróbować inną i tak poznawać siebie. przecież życie to ciągłe dokonywanie wyborów i poznawanie siebie. najgorsze co można zrobić to wsadzić się w ramki i próbować zadowolić wszystkich i do tego za główne motto zyciowe obrać sobie hasło "stereotyp mój kompas życiowy". tragedia gotowa. poczytaj sobie o fałszywym i prawdziwym ja. według mnie twoje rozterki są konsekwencją przeżytych traum i toksycznego dzieciństwa. ogólnie temat rzeka. ja jestem DDD i DDA i dopiero po latach terapii udało mi się dotrzeć do siebie i odczarować przeszłość choć konsekwencje będę ponosić do końca życia po porstu nauczyłam się z tym żyć. " Nie wiem co pozytywnego w tym widzisz. Rozumiem jeśli jest się lesbijką lub heteryczką, wtedy białe jest białe a czarne jest czarne. A bi jest najgorszą orientacją, i wkurzają mnie słowa : " żeby życie miało smaczek..." bardziej krzywdzącego i stereotypowego podejścia oraz spłycania tematu nie znam. o dziwo właśnie lesbijki uważają że bi jest orientacją "nie do przyjęcia" choć oczywiście nie wszystkie. nie ulega wątpliwości że biseksualizm jest jedną z orientacji więc tak jak heteroseksalizam homoseksualizm i ostatnio aseksualizm jest cechą daną każdemu człowiekowi. więc w czym problem? nie w nienaturalności tego co w się z tobą dzieje a z przyjęciem przez homofobiczne społeczeństwo. przez pryzmat patrzenia i oceniania ciebie przez innych ludzi ty definiujesz co jest dobre złe we własnym życiu. największa utopia jaką znam. wynika ona z dużej potrzeby akceptacji. znam to uczucie. ja pierwsze kontakty seksualne "zaliczyłam" z kobietami potem pierwszy pogiąg seksualny też miałam do kobiet potem kilka incydentów też ale to nie przeszkodziło mi "chodzić" z chłopakami by w rezultacie wyjść za mąż urodzić dwoje dzieci rozwieść się ponownie związać z mężczyzną by koniec końców obdarzyć ogromną miłością kobietę i związać się z nią po dziś dzień. i dziś oczy szeroko otwieram bo tak jak kiedyś uważałam że jestem biseksualna dziś poddaję to w wątpliwość mimo oczywistym faktom bo moja psychoseksualność jakby przeszła metamorfozę i objawiła się w całej krasie i jednak zdecydowała nie kochana nie jesteś bi jesteś homo i tak naprawdę zawsze byłaś homo tylko spychałaś to na tył głowy. i tak zaklęta ja ma m 39 lat i dopiero teraz odnalazłam siebie prawdziwą. i jestem z tego faktu bardzo zadowolona wreszcie jestem w pełni sobą. nie piszę o i przyjaciołach bo ja zawsze otaczałam sie ludźmi własnego pokroju dla których coś takiego jak orientacja nie ma specjalnie znaczenia liczy się człowiek. ja osobiści spotkałam się z objawami dyskryminacji ale nigdy jakimiś drastycznymi i w większości przypadków wśród ludzi starszych. natomiast ja jakoś specjalnie się nie kryję z tym że jestem z kobietą nawet u mnie w pracy wiedzą o tym. i jest oki. dlatego nie ma co "tragizować" choć owszem problem istnieje wiele na forum kobiety kobietom można wyczytać. polecam ci to bardzo. takich dylematów jak ty masz obecnie jest tam dużo. co do reszty zgadzam się z 100% z Vian więc nie będę powtarzać. i uważam że w tym zdaniu"Ale jeśli całe dzieciństwo słyszysz od osoby która powinna być dla ciebie autorytetem, że jesteś "śmieciem" itp. To zaczynasz w to wierzyć. I za cholerę nie możesz uwierzyć, że jest inaczej."jest klucz do tego co się z tobą dzieje i tak naprawdę budzące się w tobie pożądanie do kobiet jest jedynie zapalnikiem nie przepracowanych koszmarów z dzieciństwa. a reagujesz tak gwałtownie bo seksualność człowieka to drażliwy dekikatny trudny temat. pozdrawiam ciepło karolina "Między bodźcem a reakcją leży nasza największa siła....wolna wola" 19 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-03-13 19:38:09 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? karolcia_38 napisał/a:budzące się w tobie pożądanie do kobiet jest jedynie zapalnikiem nie przepracowanych koszmarów z dzieciństwa. a reagujesz tak gwałtownie bo seksualność człowieka to drażliwy dekikatny trudny z twojego postu wynika, że jeśli uporam się z przeszłością to wszystko wróci do normy...Bynajmniej jak tak to odczytuję, nie wiem czy poprawnie. Może widzę co chcę widzieć. Ale jeśli to prawda, to dziękuję za radę. Tylko nie wiem czy mogę pozbyć blizn z duszy, które tak cholernie bolą. 20 Odpowiedź przez karolcia_38 2013-03-13 20:32:54 Ostatnio edytowany przez karolcia_38 (2013-03-13 20:38:33) karolcia_38 Netbabeczka Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-04-27 Posty: 471 Wiek: 38 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? dobrze odczytujesz. pytanie co jest dla ciebie "normą" bo właśnie o tą "normę" się rozbija dalsza twoja egzystencja. jeśli bycie lesbijką będzie norma i prawdą o tobie to wszystko gra jeśli inaczej to dalsza praca cię możesz pozbyć się blizn z duszy. poza tym często i gęsto te blizny na duszy są czym innym niźli nam się wydaje. "Między bodźcem a reakcją leży nasza największa siła....wolna wola" 21 Odpowiedź przez czerwonykapturek 2013-07-26 13:34:12 czerwonykapturek Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-07-23 Posty: 5 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?A słyszeliście o czymś takim??? Można poznać naprawdę fajnych ludzi. 22 Odpowiedź przez Katarzynka82 2013-08-24 19:12:43 Katarzynka82 Zbanowany Nieaktywny Zawód: Wolny zawód Zarejestrowany: 2013-08-19 Posty: 818 Wiek: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Ja nie maiłabym z tym żadnego problemu Jestem wierna tak jak ty mi. 23 Odpowiedź przez Tulawiedźmula 2013-08-24 20:29:58 Tulawiedźmula Szamanka Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-08-11 Posty: 287 Wiek: 31 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Ani ja jeśli taka jest Twa natura nie ma co z nią walczyć, ani uważać za złe ,myślę,że powinnaś spróbować z kobietą Znów Ziemia Obiecana woła mnieprzystań, na której spotkam CięSłyszę Twój głos obietnica jeszcze drżytą Ziemią Obiecaną jesteś Ty 24 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-08-29 21:00:53 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? "spróbuj z Kobietą" - tak, właśnie w tym tkwi sęk. Nie potrafię. Nie potrafię zbliżyć się na tyle, żeby stworzyć coś - choćby ulotnego. Tym bardziej z Kobietą. Nie było mnie tu sporo czasu, miałam nadzieję, że będąc sama ze sobą uporam się z tym kim jestem. Jednak tkwię w miejscu. I nie wiem co zrobić, żeby choć przez chwilę poczuć się normalna. Pozdrawiam, K. 25 Odpowiedź przez Tulawiedźmula 2013-08-30 10:51:16 Tulawiedźmula Szamanka Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-08-11 Posty: 287 Wiek: 31 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? musisz się przełamać wejdź może na jakiś portal dla lesbijek porozmawiaj online a potem zobaczysz....bądź sobą naturalną, Znów Ziemia Obiecana woła mnieprzystań, na której spotkam CięSłyszę Twój głos obietnica jeszcze drżytą Ziemią Obiecaną jesteś Ty 26 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2013-08-30 17:55:21 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Tulawiedźmula napisał/a:musisz się przełamać wejdź może na jakiś portal dla lesbijek porozmawiaj online a potem zobaczysz....bądź sobą naturalną,Po co mam rozmawiać, wchodzić na czaty dla lesbijek? Po co mam "próbować"? Wiem kim jestem, chcę to zmienić. A nie "próbować". Swoją drogą związek prowadzi do seksu. a ja się go brzydzę. Bliskości co? Już wolałabym być aseksualna. 27 Odpowiedź przez Prinzessin_de 2013-08-30 17:59:36 Prinzessin_de Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-07-29 Posty: 2,378 Wiek: 30 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? zakleta_w_marmur napisał/a:Mam 20 lat i nigdy wcześniej nie odczuwałam niczego do kobiet, ale ostatnio zaczęły mi się podobać. Jestem zdezorientowana, nie wiem co robić, nie wiem kim jestem... To trudne. Sądziłam, że takie wątpliwości ma się w wieku dojrzewania. Trudno mi o tym pisać, myśleć i mówić, ale mam nadzieję, że mi ze masz takie odczucia nie oznacza , ze jestes kobiet jest bi i wiele kobiet ma fantazje erotyczne budzace ciekawosc ale to nie znaczy , ze jestes les. Jedno cialo dwa oblicza. Raz aniolek raz diablica. 28 Odpowiedź przez marychu 2014-01-20 00:42:31 marychu Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-01-20 Posty: 1 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?Mam 17lat i mam dziewczynę już od 2 miesięcy jesteśmy szczęśliwe, ale podobają mi się też inne mam chęć napisać i często to robię ale moja dziewczyna się czasem dowiaduję i jest bardzo zazdrosna. Kocham ją bardzo mocno jeszcze ze sobą nie spałyśmy jesteśmy całkiem inne ale w sumie to dobrze uczymy się od siebie różnych rzeczy... ona ma 16 lat i jest problem bo jej rodzice mnie nie tolerują uważają że jestem złym towarzystwem dla niej Spotykamy się w ukryciu najczęściej jest to w nocy <3 Nwm co robić bo to tak jakby nie ma sensu nawet się spotkać nie możemy bo jej rodzice się czepiają co mam robić pomożecie jakoś ? 29 Odpowiedź przez 2014-01-21 03:58:53 Ostatnio edytowany przez (2014-01-21 04:00:57) Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-12-21 Posty: 4 Wiek: 26 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?marychu Mam dziwne wrażenie że trolujesz Czyżby były ferie? 30 Odpowiedź przez ella milosc zakrecona? 2014-01-28 00:16:08 ella milosc zakrecona? Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-01-20 Posty: 116 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? zakleta_w_marmur napisał/a:adlernewman napisał/a:No i co sie strasznego stanie gdy okaze sie, ze wolisz kobiety? Swiat sie zawali? Nie ma co panikowac. Moze byc wiele powodow Twojego pociagu, ale sam w sobie nie jest niczym okropnym. Wrecz przeciwnie, jest pozytywnym przejawem Twojej wiem co pozytywnego w tym widzisz. Rozumiem jeśli jest się lesbijką lub heteryczką, wtedy białe jest białe a czarne jest czarne. A bi jest najgorszą orientacją, i wkurzają mnie słowa : " żeby życie miało smaczek..." To jest cholernie trudne. Rozumiem, że Ty nigdy nie byłaś w sytuacji kiedy z dnia na dzień twoja orientacja zaczęła się zmieniać z niewiadomych nie widzisz jak ludzie są nietolerancyjni? Żyjemy w kraju w którym (niestety) ludzie którzy choć odrobinę różnią się od pozostałych są "gorsi". Niestety. Jestem cholernie tolerancyjna. Zawsze byłam. Każdy zasługuje za szczęscie, taka jest moja opinia. Niestety moja sytuacja jest cholernie skomplikowana. Leczyłam się na depresję i boję się, że znowu przestaję nad swoim życiem tracić proszę nie neguj mnie tylko za to, że nie wiem co się ze mną wez na luz..zrelaksuj sie spokojnie..i jesli bedziesz miala jakas okazje to spruboj cos ..bedziesz wiedziec czy to jest to co Ci odpowiada..a jesli nie to juz nie bedziesz myslec..Pewnie tez to tez nie jest tak ze kazda kobieta tak samo jak w wypadku faceta Ci sie podoba ,,moze wypisz co konkretnie ..u obu plci...i:) 31 Odpowiedź przez Kobudo 2014-04-26 21:16:47 Kobudo Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2014-04-07 Posty: 2 Wiek: 29 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Moim zdaniem masz problem. Ogromny problem. Nie, nie z tym że nie wiesz kim jesteś tylko z tym że nie potrafisz zaakceptować siebie. Patrzysz w lustro i widzisz dzieciaka który panicznie boi się ojca, który słyszy że jest nikim . I bez terapii się nie obejdzie. Łakniesz akceptacji, każdy potrzebuje ciepła i uwagi. To całkiem normalnie, dlatego nie radzisz sobie z sobą. Bo dotąd wydawało Ci się że nie potrzebujesz nikogo. Słyszałaś może o mapach marzeń?:-)PS. Żyjesz jeszcze?:-) Odezwij się, jesteśmy ciekawi jak się czujesz, w sumie rok już minął od Twojego postu:-) 32 Odpowiedź przez Czarna Kotka 2014-04-27 08:07:51 Ostatnio edytowany przez Czarna Kotka (2014-04-27 08:11:21) Czarna Kotka Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-05-18 Posty: 1,813 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Powinnaś iść na terapię dla DDD, bo to, a nie orientacja (jakakolwiek) jest Twoim największym problemem.(tutaj opis czym jest DDD/DDA) pragnienie nawiązania relacji i jednocześnie paraliżujący strach przed tym, samoocena bliska zeru, te problemy istniejące w takim natężeniu jak to opisujesz, niestety trudno Ci będzie poradzić sobie z nimi o własnych siłach. Terapeuta będzie miał wiedzę i narzędzia, dzięki którym będzie powoli rozwiązywał te supły, które powstały w twojej psychice na skutek toksycznego wychowania. Czy będziesz tworzyć związki z mężczyznami, czy z kobietami, czy na przemian okaże się z czasem, najważniejsze, żebyś nie czuła się z tym źle. A jeszcze ważniejsze, żebyś nie czuła się źle sama ze sobą. Czarna Kotka:No łamali granice przekraczający ja oszukani i często zmuszani do tego ludzie. Rozumiem że to spokojnie usprawiedliwia wypieprzanie ludzi, w tym kobiet i dzieci na bagna i niech tam zdychają, byle po Mniej więcej tak. 33 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2015-03-02 19:35:30 zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Hej, witam Was po dwóch latach od podzielenia się moją historią na tym portalu. A raczej jakąś częścią się troszkę przed Wami pochwalić, może też pokazać ile Wam zawdzięczam, podziękować - dużo się przez ten czas skrócie można ująć to mniej więcej tak: od przelęknionej nienawidzącej siebie dziewczyny po dojrzalszą, jeszcze troszkę wycofaną ale znającą swoją wartość to co pisałam dwa lata temu...Aż mnie dreszcze mnie przechodzą. Mam wrażenie że pisała to zupełnie inna jeszcze rzeczy których się uczę, są też takie które są zupełnie obce. jest to, że można czuć emocje. i móc je opisywać. Wiecie jaką frajdę mi sprawiło gdy pierwszy raz w życiu nie obwiniłam siebie tylko powiedziałam: "wkurzyłam się na Ciebie!" złość minęła zaczęłam się śmiać jak dziecko...Ulgę co mnie wręcz zszokowało? Że dotyk może być miły, przyjemny. To na razie tyle, pozdrawiam K. 34 Odpowiedź przez Vian 2015-03-02 19:46:02 Vian 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-12-23 Posty: 6,969 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Cześć, Zaklęta. ^^ Z ciekawości - jak tam Twój domniemany biseksualizm? Jakoś to się rozwinęło? Gratulacje, swoją drogą. Świetnie jest się na kogoś otwarcie wkurzać, prawda? ^^ 35 Odpowiedź przez zakleta_w_marmur 2015-03-02 20:05:24 Ostatnio edytowany przez zakleta_w_marmur (2015-03-02 20:19:34) zakleta_w_marmur Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-03-12 Posty: 32 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką? Cześć Vian:)Była w moim życiu Kobieta, otworzyła mnie na dotyk, na ludzi. Pamiętam jak pierwszy raz mnie musnęła po policzku - po prawie pół roku znajomości. Ta cierpliwość, wyrozumiałość i ciepło mnie urzekło. Co do mężczyzn, nadal unikam. Jest we mnie jeszcze jakiś rodzaj strachu, takiego strachu że się kurczę. Otwarcie mogę powiedzieć - jestem powiem Ci...Nieziemskie uczucie z tym wkurzaniem:)Aż się szczerzę do laptopa myśląc o Vian, skorzystałam z Twojej rady i zostawiłam przeszłość w Niesamowite jest po prostu czuć. 36 Odpowiedź przez Aneczka241 2016-09-03 18:22:19 Aneczka241 Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-09-03 Posty: 1 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?Mam ten sam problem... Chcesz o tym popisać....Bo ja bym chciała... 37 Odpowiedź przez Amigo Vulnerable 2016-09-05 09:42:21 Amigo Vulnerable Do zakochania jeden krok Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-06-19 Posty: 45 Odp: Czy to możliwe że jestem lesbijką?jaki to problem ? prawie wszystkie kobiety są bi... Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Od poniedziałku pod hasłem #jestemLGBT zaprezentowało się już kilkanaście tysięcy osób w mediach społecznościowych. Niektórzy mają nadzieję, że oto narodzili się obywatele. Akcja rozwija się lawinowo. Od poniedziałku na Twitterze pod hasłem #jestemLGBT zaprezentowało się już kilkanaście tysięcy osób. Co o sobie mówią? #jestemLGBT i jestem twoją lesbijką z sąsiedztwa. Albo: #jestemLGBT i nie chcę nikogo zmieniać, chcę być szczęśliwy w moim kraju. Albo: #jestemLGBT. Spotkasz mnie w pociągu, na rynku i w parku, choć najwięcej mnie przed jakimś ekranem, bo taki zawód frontendowca. Albo: #jestemLGBT. Jestem ratownikiem, urzędnikiem, strażakiem ochotnikiem. Uczę studentów, jak ratować życie i dbać o bezpieczeństwo. Żyję i kocham. Albo: #jestemLGBT i jestem studentem medycyny, który za pięć lat będzie odpowiadać za Twoje zdrowie i życie. Ja też #jestemLGBT Zupełnie przeciętni ludzie. Sąsiedzi spotykani w windzie, przechodnie, koledzy z pracy. Jest Wiktor, „łysiejący inżynier laboratorium, chemik”, jest Monika, „ta dziewczyna, która pożyczała ci zawsze długopisy i pomagała na matematyce przed maturą”. Jest Sebastian, „łysy koleś, który ćwiczył obok ciebie dzisiaj na siłowni”. Ze zdjęć, które zamieszczają obok wpisów i hasztagów, spoglądają bardzo młodzi ludzie. To im, dwudziestolatkom, czasami wciąż nastolatkom, bez trudu przychodzi coming out. Chcą się pokazać. „Niech nas zobaczą” – głosiła pierwsza w Polsce akcja przeciwdziałająca homofobii i dyskryminacji. Na billboardach zaprezentowało się kilka jednopłciowych par. Niektórzy w odpowiedzi zostali pobici. Billboardy wisiały w miastach i wzbudzały zgorszenie. Był 2003 r. O Twitterze jeszcze nikt nie śnił. Czy oto narodzili się obywatele? Akcję #jestemLGBT uważnie obserwuje Anna Mierzyńska, która jeszcze niedawno uczestniczyła aktywnie w życiu politycznym (była asystentką posła PO Roberta Tyszkiewicza), a dzisiaj je analizuje, zwłaszcza w sieci. Tłumaczy, że akcję wygenerowali użytkownicy Twittera, na co dzień słabo tu widoczni: – To bardzo młodzi ludzie. Na ogół nie ujawniają się na Twitterze, choć mają konta. Nie opisują się imionami i nazwiskami. Nie wchodzą w dyskusje. Często łączą ich nietypowe zainteresowania muzyczne. Są fanami tzw. k-popu, czyli koreańskiej muzyki popowej. Ich zdjęcia profilowe zastępowane są często awatarami z koreańskimi piosenkarzami, słabo czytelnymi dla przedstawicieli innych pokoleń symbolami. Teraz pojawiły się twarze. Do tej pory nie brali udziału w dyskusjach politycznych, do których na polskim Twitterze jesteśmy przyzwyczajeni. Teraz zbiorowo robią coming out. Czytaj także: TVP kontra LGBT, czyli najwyższa forma propagandy Mierzyńska podkreśla, że nie jest to ich pierwsza wspólna akcja. Dali się poznać kilka miesięcy temu: – Kiedy był strajk nauczycieli, zabrali głos. Zgodnie opowiedzieli się po stronie nauczycieli i ich postulatów. Teraz znowu są widoczni. Badaczka zwraca uwagę na jeszcze jeden aspekt #jestemLGBT: – Bardzo wyraźnie widać, że w ich pokoleniu coming out nie jest już czymś bardzo trudnym. Jeszcze 10–15 lat temu powiedzenie głośno „jestem gejem”, „jestem lesbijką” wymagało ogromnej odwagi. Nie było wiadomo, jak zareagują rodzice, przyjaciele czy pracodawcy. Ci, którzy dzisiaj mówią o swojej orientacji na Twitterze, są spokojni. Nie obawiają się, czy ktoś ich odrzuci, bo są nieheteronormatywni. Pod ich postami pojawia się hejt, który ich zaskakuje. Ale o wiele więcej jest bardzo pozytywnych reakcji. „Chcemy zamieszkać na Twitterze” – mówi ich pokolenie. Niektórzy komentatorzy mają nadzieję, że oto narodzili się obywatele. Skoro zabrali głos w jednej społecznej akcji, to być może zdecydują się wziąć udział w kolejnej i jesienią pojawią się przed urnami. #jestemLGBT – mówią ci, którzy mają już prawo głosu albo za chwilę będą je mieli. #jestemLGBT wychodzi z Twittera Zdjęcia i opisy #jestemLGBT wylewają się powoli na inne portale społecznościowe. Więcej jest ich na Instagramie niż na Facebooku, bo z Instagrama korzystają częściej młodzi ludzie. Pojawiają się także głosy mówiące o akcji z nieco innej perspektywy. Jedni wspierają, inni piszą o problemach. Można znaleźć tu zdjęcie młodego mężczyzny na wózku inwalidzkim: „Nie #jestemLGBT, ale jako osoba z niepełnosprawnościami doświadczam podobnej dyskryminacji, choć trochę bardziej zakamuflowanej, i spotkałem się z agresją fizyczną skierowaną w moją stronę. Dlatego bardzo utożsamiam się z tą akcją i jestem po stronie wszystkich wykluczonych”. Na razie trudno oszacować, jaka będzie moc akcji #jestemLGBT. Ale wiemy już, że jeden hasztag może zmienić świat, tak jak zmieniło go #MeToo.

jak pokazać że jestem lesbijką