Przedszkole z Oddziałami Integracyjnymi im. Jana Pawła II w Supraślu. Galeria; Kinezjologia edukacyjna Paul'a Dennisona - Krasnoludki pijąc wodę i ćwicząc ciało, rozwijają mózg. 180 views, 3 likes, 3 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Przedszkole Chatka Misia StalowaWola: Gimnastyka mózu met. Dennisona- czyli kinezjologia edukacyjna Biedronek. Starszaki Dysleksja sprawia, że dziecko - przy zastosowaniu powszechnych metod nauczania - ma kłopoty z opanowaniem umiejętności poprawnego pisania i czytania. Dysleksji nie da się całkowicie wyleczyć, nie jest to także choroba, która mija wraz z upływem lat. Osoby z dysleksją w większym lub mniejszym stopniu nabywają umiejętności radzenia #kinezjologianeuroenergetyczna #hugotobar #stresDoskonałe narzędzie do zaawansowanej pracy ze zdejmowaniem stresu.Czym zajmuje się neuroenergetyczna kinezjol Podobnie druzgocąco negatywna jest opinia prof. dr hab. Ewy Pisuli z Wydziału Psychologii na Uniwersytecie Warszawskim, dla której „upowszechnianie sposobu myślenia o przyczynach zaburzonego funkcjonowania dzieci z problemami rozwojowymi oraz postulowanych sposobów postępowania obecnych w opracowaniach Paula Dennisona i Gail Dennison Stanąć, wyciągnąć przed siebie lewą rękę, zacisnąć pięść, kciuk do góry, narysować kciukiem w powietrzu znak „ósemki” wodząc oczami za ręką –głowa jest nieruchoma., Dotykanie lewa dłonią prawego łokcia i odwrotnie, Dotykanie lewa dłonią prawego ucha i odwrotnie, Dotykanie lewa dłonią prawego kolana i odwrotnie, Napij się wody, Podnosimy do góry głowę. . Są to ruchy bezpieczne, proste, naturalne. Wspierają integrację oczu, uszu i całego ciała, a co za tym idzie – dają poprawę w pisaniu i czytaniu. Integracja pracy obu półkul mózgowych sprawia, że dziecko staje się otwarte i ciekawe świata, ale też i świadome własnego niepowtarzalnego „ja”. Dziecko zaczarowane ruchami… Picie wody Przed każdymi ćwiczeniami pijemy dużo wody, która wspomaga uczenie się i myślenie, podnosi energetykę ciała i dotlenia mózg. Ilość wody, jaką powinno się wypijać dziennie, oblicza się dzieląc masę ciała przez 11. Ruchy naprzemienne Podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy do niego lewą ręką, po czym podniesione lewe kolano dotykamy prawą ręką (ruchy podobne do marszu w miejscu). Ćwiczenie wykonujemy w ciągu dnia możliwie jak najczęściej, w urozmaicony sposób, najlepiej przy codziennych czynnościach. Efekty: poprawa pisania, słuchania, czytania i rozumienia, koordynacji ruchowej lewej i prawej strony ciała, wzmocnienie oddechu, wzrost energii, poprawa wzroku i słuchu. Rowerek Ćwiczymy na miękkiej powierzchni. Podnosimy ręce i głowę do góry. Obejmujemy głowę dłońmi i podtrzymujemy ją. Prawym łokciem dotykamy lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana, itd. Oddychamy rytmicznie. Efekty: integracja lewej i prawej strony ciała, poprawa czytania, pisania i liczenia. Pozycja Cooka Siadamy, krzyżujemy nogi w kostkach. Wyciągamy ręce przed siebie i przekręcamy dłonie grzbietami do siebie tak, by kciuki skierowane były w dół. Przekładamy jedną rękę przed drugą tak, by dłonie dotykały się wewnętrznymi stronami (kciuki są nadal skierowane w dół). Krzyżujemy palce dłoni. Zginamy ręce w łokciach i opieramy je na piersi. Zamykamy oczy, język kładziemy na podniebieniu. Oddychamy swobodnie. W takiej pozycji pozostajemy około 2 minut. Zwalniamy język, nogi, ręce swobodnie opuszczamy. Efekty: poprawa stabilności emocjonalnej, uwagi i koncentracji. Oddychanie przeponowe Wdychamy powietrze nosem. Oczyszczamy płuca, robiąc krótkie wydechy przez zaciśnięte wargi (wyobrażamy sobie, że chcemy utrzymać piórko w powietrzu). Kładziemy ręce na brzuchu – na wdechu ręce podnoszą się, a na wydechu opuszczają. Robimy wdech licząc do trzech. Zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Wydychamy, licząc do trzech. Ponownie zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Powtarzamy całość. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa głośnego czytania, mowy. Leniwe ósemki Rysujemy lub wodzimy oczami za przedmiotem po kształcie położonej ósemki (znaku nieskończoności). Zaczynamy zawsze od środka ósemki w lewo do góry lewą ręką, a następnie prawą ręką. Wyciągamy przed siebie lewą rękę, zaciskamy pięść, a kciuk kierujemy do góry. Rysujemy kciukiem w powietrzu po kształcie wodząc oczami za ręką, głowę trzymamy nieruchomo. Efekty: polepszenie koordynacji wzrokowej, integracja półkul mózgowych, poprawa mechanizmu czytania (ruch oczu z lewej do prawej), rozpoznawania znaków przy pisaniu, czytania ze zrozumieniem. Alfabetyczne ósemki Najpierw rysujemy kilka leniwych ósemek, a potem wpisujemy w kształt leżącej ósemki małe litery alfabetu, zachowując kierunek w lewo do góry. Efekty: poprawa znajomości zasad pisowni, twórczego pisania, koordynacji ręka - oko, rozpoznawania i kodowania symboli, zdolności manualnych, precyzji ruchowej. Słoń Wyciągamy lewą rękę w przód, grzbietem dłoni do góry. Głowę kładziemy na ramieniu wyciągniętej ręki. Nogi w kolanach lekko uginamy w małym rozkroku. Rysujemy ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Prostujemy całe ciało. Następnie to samo prawą ręką. Pamiętamy przy tym, że kierunek pisania to w lewo do góry. Efekty: stymulacja mowy, twórczego myślenia, rozwój pamięci długoterminowej, zintegrowanego widzenia, słyszenia i ruchu, polepszenie pisma. Motyl na suficie Podnosimy do góry głowę. Nosem na suficie kreślimy leżące ósemki. Zaczynamy w lewo do góry. Efekty: poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, mechanizmu czytania i pisania. Kołyska Siadamy na podłodze. Ręce lekko ugięte opieramy z tyłu, utrzymując podniesiony tułów. Nogi zginamy w kolanach i podnosimy stopy do góry. Usuwamy napięcie w jednym biodrze, a potem w drugim, wykonując nieduże ruchy nogami. Efekty: rozwój umiejętności wzrokowego śledzenia ruchów w kierunku od lewej do prawej strony, nawyku skupiania uwagi i zrozumienia. Wahadło Opuszczamy jak najbardziej podbródek w dół i poruszamy nim powoli od jednego ramienia do drugiego, przy tym swobodnie oddychając. Efekty: polepszenie obuocznego patrzenia, głośnego i cichego czytania oraz pisania, umiejętności językowych, rozluźnienie centralnego układu nerwowego. Kobra Siadamy, opieramy dłonie na stole, trzymamy plecy rozluźnione. Zaczynamy oddychać, jakby od podstawy kręgosłupa. Skupiamy się na oddechu. Efekty: przekraczanie środkowej linii ciała, rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa obuocznego widzenia, słuchania ze zrozumieniem, umiejętności mowy, kontroli motoryki precyzyjnej. Pompowanie piętą Stajemy prosto. Wysuwamy jedną nogę do tyłu, stawiając ją na palcach. Na wydechu zginamy w kolanie nogę, stojąc z przodu, a piętę tylnej nogi staramy się postawić na podłodze. Na wdechu podnosimy się, prostując przednią nogę i podnosząc piętę tylnej nogi. Tylna noga powinna być wyprostowana. Zmieniamy nogi. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, czytania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania oraz do zakańczania rozpoczętego procesu. Sowa Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie barku. Obracamy głowę powoli w lewo, a potem w prawo – podbródek trzymamy prosto. Głową sięgamy maksymalnie w prawo i w lewo, aby rozluźnić mięśnie szyjne. Robimy wdech, gdy głowa jest w skrajnym położeniu, w miejscu gdzie ręka trzyma ramię, a wydech w czasie obrotu głowy. Powtarzamy, trzymając drugą ręką drugie ramię. Efekty: poprawa uwagi, percepcji i pamięci słuchowej, rozwój luźnego ruchu oczu, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, mowy i ustnych komunikatów, matematycznych wyliczeń, wsparcie w pracy z komputerem. Aktywna ręka Podnosimy rękę do góry i chwytamy ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce ją trzymającej. Powtarzamy ćwiczenie na wydechu w czterech kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od ucha, zmieniając ręce. Efekty: rozwój wyraźnej mowy i językowych zdolności, rozluźnianie przepony, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, kaligrafii, znajomości zasad pisowni. Wypady Rozstawiamy nogi szerzej od pleców, tak by stopy znajdowały się względem siebie pod kątem prostym. Zginamy jedną nogę w kolanie, drugą nogę trzymamy prosto. Prostujemy tułów. Robimy wypad na zgiętą nogę, odwracając głowę w jej stronę. Efekty: rozwój percepcji przestrzennej, relaksacji całego ciała, zrozumienia, aktualizacji pamięci krótkoterminowej. Luźne skłony Siadamy i krzyżujemy nogi w kostkach. Robimy luźny skłon tułowia do przodu, wyciągając ręce przed siebie (jakby oddając ciało działaniu przyciągania ziemskiego). Efekty: polepszenie odczuwania uziemienia i stabilności, wzrokowej integracji, czytania ze zrozumieniem, liczenia w pamięci, abstrakcyjnego myślenia. Zginanie stopy Siadamy, zginamy nogę w kolanie i kładziemy ją na udzie drugiej nogi, tak by zewnętrzna kostka dotykała uda. Końcami palców chwytamy podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia. Zginamy i prostujemy stopę. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, poprawa czytania i słuchania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania, podążania za logiką zadania i dokończenia go. Kapturek myśliciela Dużymi palcami i kciukiem chwytamy małżowinę uszną i masujemy ją (odciągając do tyłu i ściskając). Masaż zaczynamy od góry i przesuwamy się w dół do płatka ucha. Efekty: poprawa percepcji słuchowej, słuchania własnego głosu w czasie mówienia, dobrej pracy pamięci krótkoterminowej, doskonalenie dialogu wewnętrznego, zgodnego słuchania obydwoma uszami, słuchania ze zrozumieniem, wsparcie w wystąpieniach publicznych, śpiewie, grze na instrumencie. Energetyczne ziewanie Dotykamy końcami palców miejsca na zębach, tuż przed miejscem, gdzie łączy się dolna szczęka z górną, masujemy to miejsce. Lekko otwieramy usta, wyobrażamy sobie, że ziewamy. Efekty: poprawa percepcji sensorycznej, motorycznych funkcji oczu i mięśni odpowiadających za dźwięk i żucie, polepszenie uwagi i percepcji wzrokowej, komunikacji, umiejętności wybierania potrzebnej informacji, głośnego czytania, twórczego pisania, wsparcie w wystąpieniach publicznych. Punkty na myślenie Jedną ręką masujemy punkty (miękkie miejsca pod obojczykami z lewej i prawej strony klatki piersiowej), a drugą rękę kładziemy na pępku. Niech trwa to około 2 minuty. Efekty: przekazanie informacji z prawej półkuli do lewej połowy ciała i odwrotnie, stymulacja aorty, likwidacja odwracania liter i cyfr, prawidłowe układanie ciała podczas czytania. Punkty pozytywne Dotykamy lekko końcami palców punktów, które znajdują się na czole, bezpośrednio nad oczami, równo po środku między linią włosów a brwiami. Efekty: wzmocnienie czołowych części mózgu, osłabienie reakcji odruchów wymuszonego działania, pozytywny wpływ na procesy nauki pisania, matematyki, pamięci długoterminowej. Punkty uziemienia Końcami palców jednej ręki dotykamy brody pod dolną wargą, a palce drugiej ręki kładziemy na górnej części kości łonowej. Patrzymy w dół (na podłogę). Efekty: praca w polu środkowym, stabilność, uziemienie (wodzenie oczami w dole dla rozwoju umiejętności widzenia z bliska), umiejętności organizacyjne (ruch oczu w pionie i poziomie), umiejętność nie gubienia wierszy i kolumn w czasie czytania, pisanie i prace matematyczne. Punkty równowagi Jedną rękę kładziemy na wgłębieniu u podstawy czaszki, za uszami, a drugą na pępku. Zmieniamy położenie rąk. Efekty: pobudzenie i koncentracja świadomości, wsparcie w podejmowaniu decyzji, rozluźnienie napięcia przy ruchu szczęk i kości czaszki, lepsze rozumienie podtekstu zapisanego między wierszami, punktu widzenia autora tekstu. Punkty przestrzeni Końcami palców jednej ręki dotykamy miejsca między górną wargą a nosem, drugą rękę kładziemy tuż powyżej kości łonowej. Wzrok kierujemy do góry. Zamieniamy ręce. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa percepcji głębokości wyobrażenia, zdolności widzenia blisko i daleko, wsparcie umiejętności organizacyjnych, skupienia na zadaniu. Owocnej gimnastyki! Zobacz także: Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona Kinezjologia edukacyjna, czyli metoda P. Denninsona, to specjalnie opracowany zestaw działań i ćwiczeń psychomotorycznych. Dzięki wykorzystaniu naturalnej potrzeby ruchu, możemy oddziaływać na nasz mózg. Innymi słowy, usprawniamy nasze ciało i aktywizujemy system nerwowy. Gimnastyka Mózgu, to nic innego jak wykorzystanie naturalnej potrzeby ruchu. Kinezjologia edukacyjna, może być wykorzystywana przez rodziców dzieci w każdym wieku. Główne zalety ćwiczeń, tą metodą, to: polepszenie koordynacji wzrokowo- ruchowej, doskonalenie i integracja połączeń lewej i prawej półkuli mózgu, lepsza motywacja do nauki, większy zakres pamięci, lepsza koncentracja. Problemy z pisaniem, czytaniem i liczeniem zdecydowanie zmniejszają się. Gimnastyka mózgu sprawia, że dzieci nie traktują uczenia się, jako kary. Poznawanie świata i zdobywanie wiedzy, staje się dla nich przyjemnością. Ćwiczenia z zakresu Gimnastyki Mózgu możemy wykonywać z naszymi dziećmi w domu, jako elementy zabawy. Wszystko powinno odbywać się w radosnej atmosferze, zachęcającej do ćwiczenia. Dlatego dla lepszego efektu możemy wykorzystać na przykład szarfy, kolorowe piłki, czy baloniki. Wtedy ćwiczenia z pewnością będą dla dzieci atrakcyjną zabawą, a nie przykrym obowiązkiem. Jednak wszystkie ćwiczenia, musimy wykonywać spokojnie, bez napięć i co najważniejsze prawidłowo oddychając. Pewnie wiele osób pamięta z dzieciństwa, jak kreśliło ręką znak ósemki w powietrzu, albo siedząc na podłodze sięgało po piłkę, wykonując skłon całej klatki piersiowej. Dotykanie łokciem przeciwległego kolona, czy krążenie szyją podczas wychowania fizycznego, to nic innego jak Gimnastyka Mózgu. Kinezjologia edukacyjna- przykłady ćwiczeń Ćwiczenia naprzemienne: Dziecko na przemian dotyka rękoma przeciwległych kolan. Prawą ręką, za plecami, sięga do lewej stopy i odwrotnie. Ruchy, te świetnie sprawdzają się, na przykład podczas porannej gimnastyki, przed odrabianiem lekcji w domu, czy sprawdzianem. Robiąc wygibasy przy okazji ćwiczymy mózg. Wykonujemy je około 5 razy. Leniwe ósemki: Lewą rękę wyciągamy przed siebie. Zaczynając od środka, na wysokości wzroku kreślimy lewym kciukiem znak ósemki. Leniwe ósemki rysujemy w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara, poruszając ręką w lewą stronę i do góry. Powtarzamy, tę czynność kilka razy i następnie zmieniamy rękę. Rysowanie oburącz: Bawimy się w malarza i obiema rękami naraz wykonujemy ruchy, przypominające „bazgranie” po płótnie. Jednak nie zapominamy o poruszaniu głową i oczami, aby nie dopuścić do usztywnienia ciała. Słoń: Tym razem zamieniamy się w słonia! Lewe ucho, kładziemy na lewym ramieniu, tak aby ręka, stworzyła „trąbę słonia”. Nogi mamy ugięte w kolanach, a oczami wodzimy za poruszającą się ręką, która kreśli w powietrzu „leniwe ósemki” podobnie, jak w poprzednim ćwiczeniu. Potem zmieniamy strony i robimy, to samo. Krążenie szyją: Powolnym, delikatnym ruchem wykonujemy ruch głową, który polega na przenoszeniu jej od jednego do drugiego obojczyka. Ponadto broda powinna przylegać do ciała. Jest, to świetne ćwiczenie dla dzieci, które mają problemy z mową, zadaniami matematycznymi, równowagą, dlatego warto je wykonywać. Sięganie po piłkę: Po pierwsze siadamy na podłodze, nogi krzyżujemy. Następnie klatkę piersiową przechylamy do przodu, tak jakbyśmy chcieli sięgnąć po piłkę. Podczas skłonu wydychamy powietrze, a głową sięgamy do nóg. Aktywna ręka: Ramiona są rozluźnione. Wyprostowaną lewą rękę podnosimy do góry. Następnie prawą dłonią, łapiemy lewą rękę, między barkiem, a łokciem. Robimy wydech i w tym czasie lewą ręką stawiamy opór. Podczas wdechu liczymy do ośmiu. Po chwili zmieniamy ręce i wykonujemy wszystko od nowa, w czterech pozycjach, takich jak: ręka odchylona daleko za głowę, ręka przed głową, ramię dotyka ucha, ręka w bok. Kapturek myśliciela: To ćwiczenie doskonali zmysł słuchu oraz pamięć. Dlatego, warto je wykonywać, jak najczęściej. Za pomocą kciuka i palca wskazującego odchylamy delikatnie, do tyłu małżowinę uszną. Potem zaczynamy masować ucho, zaczynają od góry i kończąc na płatku ucha. Powtarzamy kilka razy. Kinezjologia edukacyjna, to... Podsumowując Gimnastyka Mózgu, to proste, ćwiczenia ruchowe, które mogą być wykorzystywane, jako elementy zabaw z dziećmi. Dzieci bawią się, relaksują, ponadto ćwiczą koncentrację, małą i dużą motorykę oraz pamięć. Metoda P. Denninsona, nie musi być wykonywania w szkole, w ośrodkach specjalistycznych, czy pod okiem pedagoga. Dlatego możemy ćwiczyć z dzieckiem w domu, tworzyć układy choreograficzne, śmiać się i odprężyć. Gimnastyka Mózgu, może być fajnym sposobem na pożyteczne spędzanie wolnego czasu. Ruch jest drzwiami do uczenia się! Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami, które zwiększają ilość połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość pracy mózgu. Jest to wielka szansa dla dzieci dyslektycznych i dysortograficznych, nadpobudliwych, opóźnionych w rozwoju, mających problemy z uczeniem się. Gimnastyce Mózgu wystarczy poświęcić kilkanaście minut dziennie, by w krótkim czasie osiągnąć widoczne rezultaty. Same tylko ruchy naprzemienne powodują, że przepływ informacji z jednej półkuli mózgowej do drugiej następuje nawet 28 razy szybciej! Polecamy: Organizacja pracy dziecka dyslektycznego Gimnastykę Mózgu powinni stosować wszyscy! Ma pozytywny wpływ na każdego, dając harmonijną współpracę między lewą i prawą półkulą mózgową. Szczególnie znacząca jest dla tych, u których współdziałanie obu półkul mózgowych jest niepełne, a więc u dyslektyków! Dzięki Gimnastyce Mózgu dzieci mają satysfakcję z przezwyciężania własnych trudności. Nauka staje się dla nich przyjemnością. Rozwijają się bardziej harmonijnie, bez zbędnych stresów. Dorosłym z kolei pozwala skuteczniej realizować plany życiowe, umiejętnie pokonywać trudności dnia codziennego. Mózg współpracuje z ciałem. Ośrodki znajdujące się w lewej półkuli mózgu kierują prawą stroną naszego ciała, a ośrodki z prawej półkuli kierują lewą stroną. Gdy poruszamy lewą nogą, impuls nerwowy dociera do prawej półkuli. Z kolei, gdy poruszamy prawą ręką, dochodzi on do półkuli lewej. Jeśli natomiast na przemian poruszamy lewą nogą oraz prawą ręką - dochodzi do szybkiego przełączania prawej i lewej półkuli. Tworzą się nowe połączenia nerwowe, a już istniejące się umacniają. Następuje lepsza integracja pracy obu półkul mózgu. Mózg Alberta Einsteina różnił się od mózgu przeciętnego człowieka kolorem - był jaśniejszy w środkowej części. Wynikało to z większej liczby połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą. Jedną z przyczyn zbyt małej ilości połączeń nerwowych u dzieci jest brak ruchów naprzemiennych w dzieciństwie. Częściej występuje to u dzieci, które rodziły się w wyniku cesarskiego cięcia oraz tych, które mało raczkowały. W obu sytuacjach optymalna ilość połączeń nerwowych w mózgu nie ma szansy się rozwinąć. W późniejszym wieku prowadzi to do dysleksji! Codzienne wykonywane ruchy naprzemienne (min. przez 4 tygodnie) to: lepsza koncentracja, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, zdrowsze oddychanie, poprawa umiejętności wysławiania się, czytania i rozumienia, liczenia, zapamiętywania cyfr, słuchania, formowania myśli, pisania, przezwyciężanie trudności związanych z dysleksją, dysgrafią i dysortografią, poprawa w literowaniu, ortografii, twórczym pisaniu, zwiększenie zdolności manualnych, zharmonizowanie współpracy obu półkul mózgowych, większe odprężenie i relaksacja, łagodzeniu stresów. Celem kinezjologii edukacyjnej jest: wspomaganie uczenia się dzieci z trudnościami w nauce, usuwanie blokad w mózgu i ciele, które są przyczyną trudności w nauce czytania i pisania (dysleksji rozwojowej), aktywizowanie naturalnych mechanizmów pracy mózgu poprzez ruch, wykształcenie dobroczynnej motywacji i pozytywnego myślenia, wzmacnianie w dążeniu do zdobywania wiedzy i rozwijania umiejętności, usprawnianie zdolności widzenia, słyszenia, zapamiętywania, czytania i pisania, koncentracji, umiejętności jasnego wyrażania myśli w mowie i piśmie. Efekty uzyskiwane dzięki stosowaniu prostych ćwiczeń Paula Dennisona są zadziwiające, toteż metoda ta rozprzestrzeniła się na całym świecie. W Polsce również wzbudziła wciąż żywe zainteresowanie pedagogów, psychologów i rodziców. Z mojej praktyki pedagogicznej… Same dzieci, szczególnie te starsze, podchodziły do tej metody z lekką dozą niedowierzania, ale później same się przyznawały, że na egzaminie machały nogami pod stołem leniwe ósemki. Co prawda, może i nie miało to wielkiej siły terapeutycznej ze względu na brak codziennych ćwiczeń, ale poprawiało im samopoczucie podczas stresującej sytuacji, co już samo w sobie ma swoistą moc terapeutyczną. Ważne, by wszystkie ćwiczenia Gimnastyki Mózgu były wykonywane spokojnie, ze zwróceniem uwagi na prawidłowe oddychanie. W pracy z dziećmi warto je urozmaicać wprowadzając przybory (piłki, szarfy, baloniki). Młodsze dzieci chętnie wykonują je przy muzyce, same wymyślają kolejne układy z twórczych ruchów naprzemiennych. Ćwiczenia okazują się być skuteczne, gdy są radosną zabawą, a nie obowiązkiem! Zestawy ćwiczeń z Gimnastyki Mózgu zamieszczam na stronie serwisu. Polecam! Zobacz także: Zestaw ćwiczeń koncentrujących uwagę PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Metoda Dennisona (czyii kinezjologia edukacyjna) to uczenie metodami aktywizującymi włączania naturalnych mechanizmów integracji umysłu i ciała poprzez specjalnie zorganizowane ruchy. Kinezjologia edukacyjna staje się coraz bardziej popularna w terapii dzieci mających trudności w nauce, stosuje się również w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. To uniwersalna metoda pozwalająca lepiej: pokonywać stresy i napięcia wynikające z trudności życia codziennego komunikować się z innymi ludźmi, uczyć się i zdawać egzaminy, przezwyciężać trudności związane z dysleksją, dysgrafią i dysortografią, zrozumieć procesy neurofizjologiczne i ich rolę w procesie uczenia się. Z greckiego "kinesis" oznacza ruch, "logos" - nauka, a więc jest to nauka o ruchu, o tym jak rozwija się dziecko i dorosła osoba, gdy wykorzystuje ruch. Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami bardzo specyficznymi, takimi, których wykonanie aktywizuje i stymuluje odpowiednie obszary mózgu, powodujące zwiększanie ilości połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość pracy mózgu jako całości. Paul Dennison (amerykański pedagog) opracował metodę mającą na celu zintegrowanie pracy mózgu. Jego zdaniem, wiele problemów intelektualnych i emocjonalnych w życiu człowieka wynika ze złego współdziałania obu półkul mózgowych i z braku integracji między nimi. Aby człowiek miał pełny obraz otaczającego go świata niezbędna jest integracja prawej i lewej półkuli mózgowej, bo mózg jest narządem symetrycznym, a każda półkula ma inne zadania. Prawa półkula mózgu jest to półkula odpowiedzialna za uczucia, prawdziwe wielowymiarowe uczenie się, ogólny ogląd, percepcję przestrzeni, pamięć długotrwałą, intencje - czyli jest ona twórcza, emocjonalna, postrzegająca całość. Lewa półkula mózgowa (u osób praworęcznych) odpowiada zaś za: myśli, analizę, przypisywanie faktów, widzenie szczegółów, percepcję czasu, kontrolę nad słowem, porozumiewanie się werbalne, pamięć krótką- czyli jest ona logiczna i postrzega poszczególne elementy: Dzięki harmonijnej współpracy obu półkul mózgowych dzieci jak i dorośli z łatwością przyswajają sobie nową wiedzę, umiejętności. Brak równowagi między pracą obu półkul mózgowych zdaniem Dennisona, prowadzi do powstawania różnego rodzaju zakłóceń. Dziecko może mieć problemy np.: w nauce czytania i pisania, z koncentracją uwagi, wyrażaniem własnych emocji. Paul Dennison twierdzi, że powstałe zaburzenia ("blokady") można zlikwidować właśnie poprzez ruch. Proponuje on ćwiczenia bardzo łatwe i bezpieczne, które prowadzą do integracji obu półkul mózgu, czego efektem może być np.: płynne czytanie lub poprawa koncentracji uwagi dziecka na własnych ruchach i działaniu. Gimnastykę mózgu powinni stosować właściwie wszyscy, gdyż daje ona harmonijną współpracę między lewą i prawą półkulą mózgową. Szczególne jednak znaczenie gimnastyka mózgu posiada dla tych, u których współdziałanie obu półkul mózgowych jest zakłócone lub niepełne, czyli u dyslektyków, dysortografików, dzieci nadpobudliwych mających problemy z uczeniem się. Wprowadzenie elementów kinezjologii edukacyjnej, w tym "gimnastyki mózgu", w naszej codziennej pracy z uczniami pozwoli nam na: zwiększenie efektywności uczenia, wykorzystując zdolności i umiejętności każdego ucznia, likwidowanie przeszkód spowalniających proces przyswajania języka takich jak: stres, zmęczenie, problemy z koncentracją, poprawienie efektywności pracy z uczniami, którzy mają trudności szkolne związane z dysleksją i dysgrafią , usprawnienie koordynacji psychoruchowej oraz pamięci i koncentracji, określenie tzw. profilu dominującego (słuchowcy, wzrokowcy, kinestetycy ) i dostosowanie najefektywniejszych techniki nauczania do ich indywidualnych potrzeb. Ćwiczenia gimnastyka mózgu- zostały stworzone po to by stymulować, wyzwalać oraz relaksować, a ich głównym zadaniem jest usunięcie blokad, które są przyczyną licznych niepowodzeń szkolnych. Aby lepiej zrozumieć ćwiczenia ruchowe kinezjologii edukacyjnej należy pamiętać, że mózg dzielimy na lewą prawą, półkulę (wymiar lateralizacji), pień mózgu oraz płat czołowy (wymiar koncentracji), korę mózgową i system limbiczny (wymiar stabilności). Lewa półkula pracuje, gdy aktywna jest prawa część ciała, natomiast prawa półkula odpowiada za lewą stronę ciała. Denison po raz pierwszy zdefiniował pole środkowe jako przestrzeń , w której w" rzeczywistości lewa i prawa strona zachodzą na siebie. Lateralizacja jest to zdolność przekraczania linii środka, pracy w polu środkowym i przebiegu procesu linijnego od prawej do lewej strony lub od lewej do prawej, co stanowi podstawę powodzenia szkolnego. Niemożność przekroczenia linii środka utrudnia proces uczenia się i jest przyczyną dysleksji. Koncentracja jest umiejętnością wzajemnej współpracy pomiędzy płatami czołowymi i potylicznymi (przekraczania linii środka). Dzieci nie potrafiące skoncentrować swej uwagi odbierane są jako niezważające, nadpobudliwe czy opóźnione. Stabilność jest to zdolność przekraczania linii oddzielającej część mózgu odpowiedzialnego za nasze emocje i abstrakcyjne myślenie. Wiadomym jest, że pełne opanowanie materiału związane jest z jego zrozumieniem, "poczuciem". Niezdolność do gromadzenia, łączenia w logiczną całość, jest skutkiem irracjonalnego strachu , uchylania się od odpowiedzi, braku umiejętności wyrażania emocji. Ćwiczenia relaksujące przygotowują ucznia do sprzedawania swojej wiedzy bez blokujących negatywnych emocji. Poniżej prezentuję wybrane ćwiczenia , które z powodzeniem mogą być stosowane w każdym czasie zajęć lekcyjnych, rewalidacyjno- wychowawczych czy świetlicowych. Mogą stanowić doskonałą gimnastykę śródlekcyjną , wprowadzenie do zajęć bądź pełnić funkcję ćwiczeń gimnastycznych. I Ćwiczenia na przekraczanie linii środkowej – mają one uruchomić obie półkule mózgowe: poprawiają: wymowę, pisownię, umiejętności słuchania, czytanie i rozumienie; polepszają koordynację L-P strona ciała, poprawiają oddychanie i gibkość ciała, wzmacniają zmysł wzroku i słuchu. "Ruchy naprzemienne" Stosując to ćwiczenie osiąga się poprawę wymowy, pisowni, umiejętności słuchania, czytania i rozumienia. Sprawniej przychodzi uczenie się na pamięć i powtarzanie. Poprawie ulega koordynacja między lewą i prawą stroną ciała, oddychanie, gibkość, wzmacniają się zmysły wzroku i słuchu. Ćwiczenia polegają na jednoczesnym wymachu ręką i przeciwną do niej nogą co aktywizuje obie półkule mózgowe do jednoczesnej pracy. Np.: podskoki naprzemienne raz na jednej nodze raz na drugiej, dotykanie lewym łokciem prawego kolana i odwrotnie, dotykanie na przemian rękami przeciwległych kolan, klepnięcie, sięganie prawą ręką uniesionej z tyłu lewej stopy... "Leniwe ósemki" Ćwiczenie to poprawia koordynację pracy narządu wzroku i poprawia ruchliwość gałek. Poprawia umiejętności szkolne w zakresie czytania, rozumienia, pamięci długotrwałej, rozróżniania i rozumienia symboli. Poprawia ostrość postrzegania, wzmacnia stabilność, koordynację i równowagę ciała oraz koncentrację . Znak ósemki rysuj tak, aby punkt przecięcia linii znajdował się na wysokości wzroku. Rysuj "leniwą ósemkę" (znak nieskończoności) po tej samej linii w pozycji stojącej lub siedzącej, ręka wyciągniętą do przodu, zgiętą w stawie łokciowym, kciuk uniesiony do góry, oczy patrzą za kciukiem, głowa nieruchoma. Zacząć należy lewą ręką, ale w którymkolwiek miejscu, ważne by ręka poruszała się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara: w górę i dookoła zataczając pętlę. Następnie z punktu znajdującego się na wysokości pasa, tym razem zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zakreśl pętlę w górę i dookoła. Ćwiczenie to wykonuj 3 - 5 razy, raz prawą ręką, raz lewą ręką, a potem dwoma rękami. Ręce wtedy są połączone ze sobą na poziomie kciuków. "Rysowanie oburącz" Ćwiczenie to poprawia orientację w przestrzeni, zdolność określania kierunków,poprawia koordynację wzrokowo-ruchową, wzrokowe rozróżnianie symboli, wpływa na poprawę wymowy, ułatwia zapamiętywanie. Rozpocznij od dowolnego bazgrania obydwoma rękoma naraz(np. w powietrzu przed sobą, palcami wskazującymi).Zaleca się stosowanie różnej wielkości obszarów do rysowania: od bardzo małych do coraz większych. Można rysować: kredą, farbami, kredkami, węglem,... Nauczyciel kładzie nacisk na proces rysowania a nie na rysunki. Zachęca ucznia do poruszania głową i oczyma, aby nie dopuścić do napięcia. Rysunki nie muszą mieć określonego zamierzonego kształtu. II Ćwiczenia wydłużające mają za zadanie przywrócić pierwotna długość mięśni i poprawić budowę ciała. Wpływają na rozwój umiejętności słuchania, mówienia, pisania, czytania. "Aktywna ręka" Ćwiczenie rozciąga mięśnie górne klatki piersiowej, ważne przy pisaniu i posługiwaniu się różnymi przyrządami. Jego stosowanie wpływa na rozwój umiejętności wysławiania się, ekspresji i zdolności językowych. Poprawia koordynację wzrokowo-ruchową i wpływa na podniesienie jakości pisma. Podnosi umiejętność skupiania uwagi , koncentracji. * Zwieszone po bokach ciała ramiona pozostają luźne. Dopuszczalne są 4 pozycje: 1) ręka odchylona daleko za głowę;2)ręka przed głową;3) ramię dotykające ucha;4) ręka w bok od głowy. Unieś do góry wyprostowane ramię w jednej z 4 pozycji. Zrób łagodny wdech przez usta uformowane w "Ryjek". Równocześnie pobudzaj mięśnie wyprostowanej ręki odpychając ją w różnych kierunkach : w przód, tył do siebie i od siebie. Przy każdej pozycji należy pamiętać ó głębokim wdechu: wydech natomiast wydłuż odliczając w pamięci do 8 lub więcej. III Ćwiczenia energetyzujące -mają na celu ułatwienie przepływu energii elektromagnetycznej przez ludzkie ciało. Pomagają one przywrócić prawidłowe połączenia między ciałem a mózgiem. "Picie wody" Ludzkie ciało składa się w 213 części z wody. Wszelkie procesy elektryczne i chemiczne zachodzące w mózgu i centralnym systemie nerwowym zależne są od dobrego przewodnictwa elektrycznego. Regularne jej picie utrzymuje ciało nawodnionym i pracującym z optymalną efektywnością , wpływa na poprawę umiejętności szkolnych. Powoduje wzrost koncentracji, podnosi poziom energii, poprawia koordynację umysłową i fizyczną. Pozwól dziecku pić podczas zajęć wodę. Woda powinna mieć temperaturę pokojowa wchłania się wtedy najlepiej. "Punkty na myślenie" Ćwiczenie to pozwala na przesyłanie informacji z L półkuli do P części ciała i odwrotnie, zachowanie równowagi pomiędzy P i L stroną ciała. Pozytywnie działa elektrycznie i chemicznie. Zwiększa poziom energii. Jedną ręką masuj tkankę znajdującą się pod obojczykiem lewego i prawego mostka, podczas gdy druga ręka spoczywa na brzuchu, na wysokości pępka. Masuj te punkty przez około 20-30 s. Przez kilka kolejnych dni te punkty mogą być napięte, później ich pobudzenie będzie łatwiejsze. Ćwiczenie to można urozmaicić "motylkami na suficie) tj. malowaniem nosem ósemek- motylków na suficie. Głowa nie powinna być zbyt mocno odchylona do tyłu, należy ją utrzymać w takiej pozycji, by gardło pozostało najbardziej "otwarte". "Energetyczne ziewanie" Ziewanie jest naturalnym odruchem powodującym oddychanie całym ciałem oraz wzrost energii i jej cyrkulacji. Pomaga odzyskać rozluźnienie napięć głowy i szczęk. Odciąża mózg. Poprawia takie umiejętności szkolne jak: czytanie na głos, twórcze pisanie. Poprawia samopoczucie przed przemówieniami, koncertami, wystąpieniami publicznymi. Staw skroniowo- żuchwowy poczujesz pod palcami przy otwieraniu i zamykaniu szczęk. Opuszczaj powoli dolną szczękę udając, że ziewasz. Masując staw wydaj głęboki, relaksujący odgłos ziewania. Powtórz ćwiczenie 3-6 razy. Bibliografia: Mannaford C. : "Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł", wyd. Medyk, Warszawa, 1995 Warszewski R. : "Jak wyleczyłem dziecko z dysleksji", wyd. TTP Gdańsk, 2002 A., : "O gimnastyce...tym razem mózgu" felieton : "Llider" nr4/2001; nr1/2002. "Kinezjologia edukacyjna wg. metody dr Paula Dennisona, film video,wyd. KINED, Warszawa 2002. Opracowała: WAGA JOLANTA Zespół Szkół Specjalnych "Górka" w Busku Zdroju Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 16 sierpnia 2016 roku. Paul Dennison (ur. 1941 Kalifornia) jest twórcą kinezjologii edukacyjnej, nazywanej gimnastyką mózgu. Jest to prosta i interesująca metoda terapii zajmującej się różnorakimi zaburzeniami: ruchowymi, uwagi czy trudności w nauce czytania i pisania. Równie z dobrym skutkiem można stosować tę metodę u uczniów zdolnych, młodzieży, osób starszych, indywidualnie i w grupie, niezależnie od wieku i sprawności fizycznej. Według autora, ta metoda „skutecznie uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała w celu rozszerzania własnych możliwości. Ma korzystnie wpływać na stan równowagi psychicznej, poczucie własnej wartości, lepszą organizację wewnętrzną i zewnętrzną, komunikację ze sobą i z innymi, i w konsekwencji dawać łatwość w porozumiewaniu się, umiejętność podejmowania właściwych decyzji we właściwym czasie, redukcję stresu i naukę szybkiego sposobu rozluźniania się” (wikipedia). Kinezjologia edukacyjna wykorzystuje proste i atrakcyjne dla dziecka ćwiczenia fizyczne opracowane w taki sposób aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Gdy mózg jest w stanie równowagi, ożywają naturalne mechanizmy, przywracające harmonię funkcjonowania. Metoda ta opiera się na zestawach, bądź elementach ćwiczeń ruchowych, które oddziaływują pobudzająco na obie półkule mózgowe i system nerwowy. Ćwiczenia można podzielić na cztery zasadnicze zestawy: ćwiczenia wprowadzające ćwiczenia na przekroczenie linii środka ćwiczenia rozciągające ćwiczenia energetyzujące Wszystkie ćwiczenia proponowane przez P. Dennisona należy wykonywać starannie, dość powoli, w urozmaicony sposób i wykorzystując swoją wyobraźnię. Ćwiczenia wprowadzające Ruchy naprzemienne – Ten rodzaj ćwiczeń jest lubiany przez dzieci. Jest bardzo prosty do wykonania i wymaga połączenia ruchu ręki z przeciwległym kolanem. Ćwiczenie przypomina chodzenie w miejscu. Naprzemiennie, raz lewym łokciem dotyka się prawego kolana i odwrotnie, prawym łokciem lewego kolana. Pozycja Cooka – To ćwiczenie rozpoczynamy zakładając lewą nogę na prawą w taki sposób, aby oprzeć kostkę na kolanie prawej nogi. Następnie prawą ręką należy objąć lewą nogę pod palcami. W takiej pozycji należy siedzieć oddychając z zamkniętymi oczami. W następnym etapie ćwiczenia, zmieniamy nogę. Ćwiczenia na przekroczenie linii środka Leniwe ósemki na kilka sposobów – w tym ćwiczeniu koncentrujemy się na ruchu oczu i koordynacji ręki. Leniwe ósemki wodzone kciukiem – Należy stanąć w pozycji prostej i wyciągnąć przed siebie lewą rękę kierując kciuk do góry. Następnie „kreślić kciukiem” w powietrzu znak leniwej ósemki wodząc oczami za ręką. Ruch zaczynamy w lewą stronę do góry. To samo powtarzamy prawą ręką. Aby podnieść stopień trudności tego zadania, można rysować leniwe ósemki obiema rękami jednocześnie. Leniwe ósemki pisane, bądź rysowane kredką – W tym ćwiczeniu należy narysować (najlepiej na dużym) kartonie nieprzerywalnym ruchem leniwą ósemkę. Zadanie wykonujemy po (umownej liczbie) kilka razy każdą ręką: pięć razy lewą, następnie pięć razy prawą. Podobnie jak w ćwiczeniu powyżej, można utrudnić sposób wykonywania tego ćwiczenia rysując leniwe ósemki dwoma rękoma naraz. Leniwe ósemki alfabetyczne – To ćwiczenie polega na narysowaniu leniwej ósemki i wpisaniu do niej liter alfabetu. Proponuję urozmaicenie ćwiczenia poprzez wpisanie co drugą literę występującą w alfabecie: „a, c, e” do części lewej, do części prawej „b, d, f” itd. Słoń – W tym ćwiczeniu, należy stanąć w pozycji wyprostowanej, w lekkim rozkroku, a następnie wyciągnąć lewą rękę przed siebie w przód, (grzbiet dłoni zwrócony do góry), głowę położyć uchem na ramieniu wyciągniętej ręki. W takiej pozycji zaczynamy „rysowanie w powietrzu” leniwej ósemki. Po chwili, ćwiczenie wykonujemy prawą ręką. Motyl na suficie – Tutaj podnosi się do góry głowę i patrzy na sufit. Należy „nosem rysować leniwe ósemki na suficie. Ćwiczenia rozciągające Przyciskanie dzwonka – Należy stanąć w pozycji wyprostowanej, odstawić lewą nogę do tyłu stawiając ją na palcach. W momencie wydechu zgiąć w kolanie nogę stojącą z przodu (prawą), a piętę tylnej (lewej) nogi próbować postawić na podłodze. Natomiast na wdechu podnosić się i prostując przednią nogę oraz podnosząc piętę tylnej nogi, która powinna być wyprostowana. Po tej części ćwiczenia, trzeba zmienić nogi. Ćwiczenie wydaje się skomplikowane, ale w istocie jest proste i przyjemne w wykonywaniu. Sowa – Jedną ręką należy chwycić dość mocno mięśnie przeciwległego barku, głowę powoli odwracać w lewo, a potem w prawo, podbródek pozostaje prosto. Należy wykonać wdech, gdy głowa jest w maksymalnym odchyleniu. Wydech wykonuje się w czasie obrotu głowy. Aktywna ręka – W tym ćwiczeniu podnosi się rękę do góry i chwyta ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce trzymającej na wydechu w kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od strony ucha. Potem należy zmienić rękę. Ćwiczenie tak jak poprzednie należy powtórzyć kilkakrotnie. Wahadło – Jest to proste ćwiczenie, polegające na opuszczeniu podbródka maksymalnie w dół, następnie poruszaniu powoli głową od jednego do drugiego ramienia. Kobra – Należy usiąść na krześle trzymając sylwetkę rozluźnioną, a dłonie oprzeć na stole. Oddech powinien wyglądać tak jakby od dołu kręgosłupa. W tym ćwiczeniu należy zwrócić szczególną uwagę na swobodnym oddechu. Ćwiczenia energetyzujące Energetyczne ziewanie – W tym rodzaju ćwiczenia, należy położyć palce obu rąk na połączeniu żuchwy ze szczęką (poczuje się to miejsce otwierając i zamykając usta). Należy masować te miejsca i jednocześnie dość szeroko otwierając i zamykając usta oraz udawając ziewanie. Po kilku powtórzeniach ziewanie „na niby” powinno zmienić się w prawdziwe. Kapturek myśliciela – Wskazującymi palcami i kciukami chwytamy małżowiny uszne i masujemy je lekko odciągając do tyłu i lekko ściskając. Masaż małżowin zaczynamy kierować od części górnej do dolnej. Energetyzator – Należy usiąść na dość miękkim podłożu w siadzie skrzyżnym (po turecku). Na wydechu opuszcza się głowę i robi koci grzbiet – zachowując kierunek od góry do dołu. Bibliografia: – Dzionek Elżbieta, Kinezjologia edukacyjna, Wyd. Impuls, Kraków 2007 – Hannaford Carl, Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł. Podstawy kinezjologii edukacyjnej, Oficyna Wyd. Medyk, Warszawa 1998 – – – Autorki: Renata Kanwiszer, Katarzyna Wiktorek Materiał nadesłany przez Czytelniczki portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Inne pozycje z tej kategorii:

kinezjologia edukacyjna paula dennisona ćwiczenia