Próbka pobierana natychmiast po opuszczeniu lądownika LM, na wypadek, gdyby astronauci musieli przerwać pracę na powierzchni Księżyca i powrócić na Ziemię. Wyjście astronautów na powierzchnię, przeprowadzenie EVA i powrót do lądownika. Praca na powierzchni z wykorzystaniem EMU (Extravehicular Mobility Unit). Rocznica powrotu Apollo 11 na Ziemię. Najnowsze. 24 lipca 2012, 17:57. Tak lądowanie na Księżycu wyglądało w telewizji (NASA) Orzeł wylądował. Dokładnie 43 lata temu statek kosmiczny z Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon». 3 Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. 4 Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. 5 Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok: 6 A ty Oto sześćdziesiąty trzeci odcinek mojej serii Zagrajmy w Mass Effect 3 (lub jak kto woli: Let's Play Mass Effect 3 PL). Tym razem rozpoczynamy misję "Prioryt Faustyna o tym, jak będzie wyglądało ponowne przyjście Pana Jezusa na Ziemię! Fragment "Dzienniczka" św. Faustyny dotyczący ponownego przyjścia Pana Jezusa na Ziemię, czyli o Apokalipsie! 83. Napisz to: Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, przychodzę wpierw jako Król miłosierdzia. Nim nadejdzie dzień sprawiedliwy, będzie dany wania sceny na powrót Jezusa na tę ziemię. Nie wiemy na pewno, kiedy powróci, ale niewątpliwie widzimy, co się dzieje na świe-cie wokół nas. Proroctwa się wypełniają. Żydom pozwolono na opuszczenie Rosji (zobacz Księgę Jeremiasza 23,8). To cał-kiem świeży dodatek do długiej listy pro- . Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego. Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy miejsce dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął. Ukrzyżowali Go i rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy, co który miał zabrać. A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali. Był też napis z podaniem Jego winy, tak ułożony: "Król Żydowski". Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Tak wypełniło się słowo Pisma: W poczet złoczyńców został zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: "Ej, Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, zejdź z krzyża i wybaw samego siebie!". Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie drwili między sobą i mówili: "Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli". Lżyli Go także ci, którzy byli z Nim gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: "Eloi, Eloi, lema sabachthani", to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: "Patrz, woła Eliasza". Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: "Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża]". Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół. Setnik zaś, który stał naprzeciw, widząc, że w ten sposób oddał ducha, rzekł: "Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym".Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome. Kiedy przebywał w Galilei, one towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do według św. MateuszaWychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jego. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejscem Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: "To jest Jezus, Król Żydowski". Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: "Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża!". Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: "Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: ›Jestem Synem Bożym‹". Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: "Eli, Eli, lema sabachthani?", to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: "On Eliasza woła". Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: "Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić". A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do Miasta Świętego i ukazali się zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: "Prawdziwie, Ten był Synem Bożym". Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu. Między nimi były: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów według św. ŁukaszaGdy Go wyprowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: "Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! Oto bowiem przyjdą dni, kiedy mówić będą: ťSzczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiłyŤ. Wtedy zaczną wołać do gór: Padnijcie na nas; a do pagórków: Przykryjcie nas!Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?".Przyprowadzono też dwóch innych - złoczyńców, aby ich z Nim przyszli na miejsce, zwane Czaszką, ukrzyżowali tam Jego i złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Lecz Jezus mówił: "Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią". Potem rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: "Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym". Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: "Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie". Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: "To jest Król Żydowski".Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: "Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas". Lecz drugi, karcąc go, rzekł: "Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił". I dodał: "Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa". Jezus mu odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam ci: dziś ze Mną będziesz w raju".Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Po tych słowach wyzionął widok tego, co się działo, setnik oddał chwałę Bogu i mówił: "Istotnie, człowiek ten był sprawiedliwy". Wszystkie też tłumy, które zbiegły się na to widowisko, gdy zobaczyły, co się działo, wracały bijąc się w piersi. Wszyscy Jego znajomi stali z daleka; a również niewiasty, które Mu towarzyszyły od Galilei, przypatrywały się według św. JanaA On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: "Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski". Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: "Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim". Odparł Piłat: "Com napisał, napisałem".Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: "Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć". Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: "Niewiasto, oto syn Twój". Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja". I od tej godziny uczeń wziął Ją do Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: "Pragnę". Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizopgąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: "Wykonało się!".**I skłoniwszy głowę, oddał był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili. Źródło: Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum ** Fundamentalną rzeczą jest wznowienie pielgrzymek i turystyki do Ziemi Świętej – mówi ojciec Francesco Patton zachęcając do jak najszybszego powrotu do Ojczyzny Jezusa. Wskazuje, że dzięki masowym szczepieniom sytuacja sanitarna jest bardzo dobra. Teraz największym wyzwaniem jest odbudowanie zatrudnienia, a to jest niemożliwe bez pielgrzymów. Beata Zajączkowska – Watykan Franciszkański kustosz Ziemi Świętej podkreśla, że pandemia szczególnie dramatycznie odbiła się na chrześcijanach, którzy żyją głównie z pielgrzymów i turystów. Najtrudniejsza sytuacja jest w Autonomii Palestyńskiej, głównie w samym Betlejem i innych okolicznych miasteczkach. Znacząco wzrosła liczba chrześcijańskich rodzin, które proszą o materialne wsparcie. „Liczymy, że w czasie wakacyjnych miesięcy pielgrzymki powrócą w znaczący sposób. Mamy nadzieję, że obostrzenia sanitarne nie skomplikują za bardzo pielgrzymowania. Mamy też nadzieję, że chrześcijanie na całym świecie zrozumieją, iż pielgrzymowanie w obecnym czasie do Ziemi Świętej oznacza dużo więcej niż przed koronawirusem – mówi papieskiej rozgłośni ojciec Patton. – Wcześniej było to doświadczenie osobistej wiary, które niosło wsparcie materialne tutejszym chrześcijanom. Teraz ten wymiar wiary jest jeszcze mocniejszy, ci, którzy przeżyli koronawirusa mogą to potraktować jako pielgrzymkę dziękczynną za życie i zdrowie. Osobiste doświadczenie trudów związanych z czasem pandemii może też być motywacją, by wesprzeć mocno doświadczonych skutkami koronawirusa chrześcijan, którzy żyją w Ziemi Świętej. Szczególnie tych na terenie Autonomii Palestyńskiej i w okolicy Betlejem.“ Ojciec Patton informuje, że od początku lipca zostaną wprowadzone ułatwienia dla pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej. W tej sprawie toczą się właśnie rozmowy między przedstawicielami Kustodii Ziemi Świętej i władzami. Kustosz podkreśla, że sytuacja ekonomiczna jest bardzo trudna ponieważ praktycznie od końca lutego 2020 roku nie ma żadnych dochodów z pielgrzymów. Oznacza to, że zaczyna brakować funduszy na wspieranie katolickich szkół i niesienie wsparcia potrzebującym. „Tymczasem liczba ubogich rodzin znacząco wzrosła. Mamy o wiele więcej próśb o pomoc żywnościową i medyczną” – mówi ojciec Patton. Drukuj Powrót do artykułu03 grudnia 2021 | 19:06 | amir | Warszawa Ⓒ Ⓟ Materiały prasoweJezus fascynuje. Do dzisiaj trafia do ludzi Jego przesłanie, Jego słowa, Jego życie. Ten człowiek z Galilei poruszył bardziej niż wielcy filozofowie, poeci i politycy wszech czasów. Jaka jest ta fascynacja? Kim naprawdę był Jezus? Co robił i czego nauczał? Jaki jest sens jego śmierci? Czy relacje o jego zmartwychwstaniu są wiarygodne? A co Jezus ma nam dzisiaj do zaoferowania?Najnowsza książka Wydawnictwa Św. Wojciecha z Poznania „Fascynacja Jezusem” obala wiele mitów, półprawd i legend o Chrystusie. Odpowiada na pytanie kim na prawdę był niezwykły Nazarejczyk. Wszyscy, którzy zapoznają się z publikacją mogą wygrać podróż do Ziemi Świętej. Więcej informacji o książce i konkursie dostępnych jest na stronie Werner i Guido Baltes próbują znaleźć odpowiedzi na te pytania. Książka napisana zrozumiałym językiem, gdzie poza interpretacjami autorów, znajdziemy solidną dawkę wiedzy Werner, ur. 1957, niemiecki językoznawca i teolog. Od 2016 roku jest profesorem teologii w kontekście globalnym na Uniwersytecie Tabor w Marburgu. Pracuje jako tłumacz Biblii, autor i mówca, publikuje z zakresu językoznawstwa (afrykanistyka) i teologii (życie duchowe, misja) oraz regularnie pisze felietony w chrześcijańskich czasopismach. W 2017 roku był kuratorem wystawy biblijnej „Nasza księga” z okazji jubileuszu reformacji w Augsburgu i Baltes, ur. 1968, niemiecki teolog, autor piosenek. W 2013 roku otrzymał Nagrodę im. Johanna Tobiasa Becka za badania nad hebrajską Ewangelią i tradycją rekomendacje książki:Jezus – słyszymy to imię od dzieciństwa. W domu, na katechezie, w kościele. Ale czy tak naprawdę wiemy kim był i jest nasz Bóg? Książka „Fascynacja Jezusem” może prowadzić tylko do jednego… Do rzeczywistej fascynacji Synem Bożym! W przystępny sposób mierzy się z wszelkimi wątpliwościami, podpiera badaniami naukowymi i co najważniejsze prowadzi do realnego poznania Jezusa. Moim marzeniem jest, aby tę książkę przeczytał każdy katolik. Po lekturze nie będziemy już zaprzątać sobie głowy pytaniami: czy Jezus żył rzeczywiście? Pozostanie nam pytanie: w jaki sposób być jeszcze bliżej Jezusa? Ta książka sama w sobie jest do tego idealną drogą”. Damian Krawczykowski – dziennikarz, autor, redaktor, serdecznie książkę „Fascynacja Jezusem”. Świetne kompendium wiedzy o Jezusie napisane w sposób przystępny, jednocześnie merytoryczny i naukowy. Książka inspiruje, poszerza horyzonty i pobudza wiarę. Niezbędnik w bibliotece każdego katechety. Bez wątpienia ułatwi prowadzenie zajęć lekcyjnych na trudne tematy, np. Skąd wiemy czy Jezus istniał naprawdę? Jaką mamy pewność, że dokonywał cudów, zmartwychwstał i żyje w swoim Kościele? Dlaczego fascynował i nadal fascynuje tak wielu ludzi na całym świecie? Jerzy Jabłoński – teolog, pedagog, autor.„Pomimo postępującej w naszym kręgu kulturowym laicyzacji, trudno dziś pozostać obojętnym wobec Jezusa z Nazaretu, który żył dwa tysiące lat temu, położył fundamenty naszej cywilizacji, a od Jego narodzin liczymy lata nowej ery. Jedni z Nim walczą, inni widzą w Nim Syna Bożego. Spór o Jezusa często przybiera formę sporu o Kościół i jego miejsce we współczesnym świecie. Wobec wielu uprzedzeń i emocji towarzyszących tym kontrowersjom, trzeba przede wszystkim ustalić, czy był i kim był Jezus? Od odpowiedzi na te wątpliwości zależy rozumienie Kościoła i jego misji. Książka Rolanda Wernera i Guido Baltesa w bardzo przystępny i jedocześnie źródłowo udokumentowany sposób, odpowiada na te pytania i inspiruje do refleksji”. ks. dr Adam Adamski COr, wykładowca na Wydziale Teologicznym UAM oraz przełożony klerykatu Oratorium Kongragacji św. Filipa Neri. Autor i ukazała się nakładem Wydawnictwa Św. Wojciecha z Poznania. Wygraj 2 wyjazdy do Ziemi Świętej!Więcej o książce i konkursieDrogi Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj. Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Możesz określić warunki przechowywania cookies na Twoim urządzeniu za pomocą ustawień przeglądarki internetowej. Administratorem danych osobowych użytkowników Serwisu jest Katolicka Agencja Informacyjna sp. z z siedzibą w Warszawie (KAI). Dane osobowe przetwarzamy w celu wykonania umowy pomiędzy KAI a użytkownikiem Serwisu, wypełnienia obowiązków prawnych ciążących na Administratorze, a także w celach kontaktowych i marketingowych. Masz prawo dostępu do treści swoich danych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, wniesienia sprzeciwu, a także prawo do przenoszenia danych. Szczegóły w naszej Polityce prywatności. Wierzący w bliski koniec świata organizują się w grupy. Członkowie jednej z nich, noszącej nazwę "2028 The End", twierdzą, że powrót Jezusa można wyliczyć za pomocą równania matematycznego - donosi powołują się na Ewangelię wg św. Mateusza. Tłumaczą, że chociaż nie znają "dnia ani godziny" w kalendarzu gregoriańskim, powrót Chrystusa przypadnie w Święto Trąbek, czyli Nowy Rok w kalendarzu zdaniem nasza planeta ma tylko 6 tys. lat. Na jednej ze stron internetowych poświęconych apokalipsie jest też mowa o "niepodważalnych, fizycznych dowodach" na to, że w czasach Noego Ziemię zalały wody potopu. Czytamy tam także o ponownym przyjściu Chrystusa, ktore ma nastąpić dokładnie 2 tys. lat po jego śmierci. To najważniejszy biblijny trop, jaki Bóg dał ludzkości przez proroków. Jego syn Jezus Chrystus powróci dokładnei 2 tys. lat po swojej śmierci na krzyżu, nie wcześniej i nie później - napisano. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez także: Oglądaj też: Odnaleźli pierścień Piłata. Niezwykłe znalezisko z I w. POWRÓT CHRYSTUSA W POTĘDZE I CHWALE Drogi Ojcze Livio, po omówieniu znaków, które będą towarzyszyły końcowemu uwolnieniu Złego z więzów (przypomnijmy je raz jeszcze: rozpanoszenie się oszustwa Antychrysta, prześladowanie Kościoła, katastrofy naturalne i nawrócenie się Izraela na wiarę w Jezusa) przejdziemy teraz do cech charakterystycznych powrotu Chrystusa. Szczególnym rysem drugiego przyjścia Chrystusa, będą zgodnie z Jego własnymi słowami znamiona mocy i chwały. W związku z tym chciałbym przypomnieć tutaj przytaczany już fragment z pism świętego Pawła: „W sprawie przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i naszego zgromadzenia się wokół Niego, prosimy was, bracia, abyście się nie dali zbyt łatwo zachwiać w waszym rozumieniu ani zastraszyć bądź przez ducha, bądź przez mowę, bądź przez list, rzekomo od nas pochodzący, jakoby już nastawał dzień Pański. [...] Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia. Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów, [działanie] z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia.” (2 Tes 2, 1— Święty Paweł mówi więc o nasileniu się tajemnicy nieprawości. Czy wobec tego powinniśmy wierzyć, że gdy Jezus mówi o swym przyjściu „w mocy”, to znaczy, że Jego powrót będzie triumfem nad Złym, czyli manifestacją wszechmocy Bożej, która definitywnie zniszczy moc diabła? Najpierw chcę powiedzieć, że ten bogaty w treść fragment Listu świętego Pawła został napisany w świetle zebranych w Ewangeliach słów i nauczania samego Jezusa, dlatego możemy powiedzieć, że święty Paweł zredagował Drugi List do Tesaloniczan, mając przed sobą tekst Ewangelii, a w szczególności mowę eschatologiczną Jezusa, w której opisane są gwałtowne nasilenie się zła i koniec czasów, fałszywe proroctwa, zanik wiary i oziębienie miłości. Mamy więc tutaj kontekst typowy dla Księgi Apokalipsy świętego Jana, czyli kontekst wielkiego prześladowania chrześcijan. Święty Paweł dodaje następnie pewien element, którego należyta interpretacja przysparzała teologom wiele trudności; mówi on o katechon, czyli o tym, kto powstrzymuje końcowe uwolnienie z więzów Złego. Mówiliśmy już o tym elemencie i wtedy utożsamiliśmy go z Kościołem Chrystusa, który po dziś dzień pełni rolę potężnej tamy, chroniącej przed najcięższym atakiem diabła. Kiedy jednak nastąpi jego ostateczne uwolnienie? Kiedy, inaczej mówiąc, zostanie usunięta owa tama chroniąca przed rozszerzeniem się zła? Wystarczy wsłuchać się w słowa Jezusa, żeby to zrozumieć. W swych mowach apokaliptycznych Pan rzeczywiście mówi o oziębieniu wiary jako znaku czasów ostatecznych. Możemy więc domyślać się, że zło będzie mogło swobodnie się szerzyć, gdy zabraknie wiary, gdy Kościół ulegnie wewnętrznie osłabieniu i — mimo iż pozostanie mała trzódka wiernych kierowanych przez Ojca Świętego — demon się uwolni i pozornie będzie bliski zwycięstwa. W tym momencie przybędzie jednak Chrystus w potędze i chwale po to właśnie, żeby unicestwić fałszywą i przewrotną moc Szatana. Madonna wiele razy powtarzała w Medjugorie, że przychodzi do nas, ażeby w nas rozbudzać wiarę, przygotować zastępy swych wiernych i w ten sposób umocnić naszą nadzieję, że moce piekielne nie zwyciężą i Chrystus przyjdzie osobiście, żeby zbawić świat. Tutaj ponownie pojawia się element mający podstawowe znaczenie dla poprawnego zrozumienia mowy o powrocie Chrystusa: wolność człowieka. Chrystus implicite wskazał na nią, zapowiadając, że Ewangelia będzie głoszona na całym świecie, co jednak nie oznacza automatycznego powszechnego nawrócenia; wyraźnie powiedział, że kto nie uwierzy, ten skaże się na potępienie. Podobnie też wolność i odpowiedzialność każdego człowieka będą się przyczyniały do zrealizowania zbawczego zamysłu Bożego. Każdy może przecież dobrowolnie odpowiedzieć na zaproszenie Pana albo je odrzucić; może Go przyjąć jako Króla Pokoju, ażeby ten nasz czas stał się wiekiem pomyślności i pokoju. Krótko mówiąc: Jezus oczekuje naszego dobrowolnego, zdecydowanego „tak” wobec Jego planu pokonania Złego. Moglibyśmy nawet powiedzieć, że spełnienie się tego wszystkiego zależy właśnie od naszego przylgnięcia do Pana. Dlatego Jezus nigdy nie objawia „dnia”; nie jest to data oznaczona a priori w kalendarzu, jest to raczej moment uzależniony także od naszej dobrowolnej odpowiedzi na wezwanie Jezusa do uczestnictwa w definitywnym zwycięstwie nad demonem. Bóg niewątpliwie zna ten dzień, ponieważ On istnieje poza czasem, jednak owa „ostatnia godzina”, to termin kiełkujący w sercach. W związku z tym warto przypomnieć tutaj ideę przychodzenia Chrystusa „w międzyczasie”, o którym Benedykt XVI pisał w drugiej części swej książki Jezus z Nazaretu. Niektórzy uczeni przez ten adventus medius rozumieją rzeczywisty powrót Jezusa, który na pewien czas założyłby na ziemi swe królestwo; usunąłby wtedy działanie Złego, a niektórzy dodają nawet, że również panowanie papieża, bo skoro byłby osobiście obecny sam Chrystus, nie miałaby sensu działalność Jego ziemskiego zastępcy... Ja jednak opowiadam się za Benedyktem XVI (tego tylko by brakowało, żeby było inaczej!), który to „przyjście w międzyczasie” interpretuje w inny sposób, twierdząc, że w czasie odkupienia, czyli między jednym a drugim przyjściem Jezusa, Pan przychodzi na rozmaite sposoby, które pokrywają się z Jego nadzwyczajnym wkraczaniem w historię celu wspierania Kościoła. Wtedy to Duch Święty wybiera niezwykłe postaci, na przykład takich gigantów świętości jak święty Benedykt czy święty Franciszek z Asyżu. W takich momentach posyła także z nieba Maryję jako nadzwyczajną orędowniczkę, jak to ma miejsce w wyjątkowy sposób w tych ostatnich trzydziestu latach w Medjugorie. Wracając do mocy i chwały znamionujących drugie przyjście Jezusa, za stosowne uważam przytoczenie tego, co sam Pan zapowiada w Ewangelii: „A Jezusa zaprowadzili do najwyższego kapłana, u którego zebrali się wszyscy arcykapłani, starsi i uczeni w Piśmie. [...] Wtedy najwyższy kapłan wystąpił na środek i zapytał Jezusa: «Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciw Tobie?» Lecz On milczał i nic nie odpowiedział. Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: «Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?» Jezus odpowiedział: «Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi». Wówczas najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: «Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Słyszeliście bluźnierstwo. Cóż wam się zdaje?» Oni zaś wszyscy wydali wyrok, że winien jest śmierci”. (Mk 14, 53—64). W tych słowach Jezus tylko odnosi do siebie samego przytaczane już wcześniej proroctwo Daniela: „Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.” (Dn 7, 13—14). Z fragmentów tych widać jasno, że powtórne przyjście Jezusa nosi znamiona niezwykłości i definitywności — panowanie i przyjście na obłokach — które odróżniają je od wzmiankowanych wcześniej przyjść „w międzyczasie”. Zwróćmy przede wszystkim uwagę na to, że zapytany, czy jest Chrystusem, Jezus odpowiada, przytaczając te wersety z Księgi Daniela, które w uszach każdego Żyda brzmiały jak potwierdzenie faktu, że Jezus uważał siebie za Boga. Sformułowania proroka: „wieczne panowanie” i „królestwo, które nie ulegnie zagładzie” wyraźnie wskazują na atrybuty boskości. W ten sposób Chrystus daje do zrozumienia, że nie jest zwyczajnym posłańcem Boga, jakimi mogli być wszyscy poprzedzający Go prorocy, lecz jest Synem Bożym i samym Bogiem. Widać tutaj radykalną zmianę postawy w zestawieniu z tą, jaką ziemski Jezus prezentował podczas całej swej egzystencji w ciele między ludźmi — z postawą głębokiej pokory. Jezus, Syn cieśli, przez trzydzieści lat prowadzi życie ukryte, następnie wędruje po miastach i wioskach z niewielką grupką najwierniejszych i kończy swe życie na krzyżu pomiędzy dwoma przestępcami. Ze słów proroka Daniela, które Jezus odniósł do siebie, emanuje natomiast perspektywa triumfu, chwały i mocy Chrystusa. Przypisuje On sobie pełnię Boskiej władzy: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (Mt 28, 18). Jezus przedstawia siebie jako Tego, który przychodzi „na obłokach nieba”; zwrot ten wskazuje, że zstępuje On z nieba, z miejsca należnego przede wszystkim Bogu, a więc przychodzi od Boga, ponieważ sam jest Bogiem. Gdy dalej czytamy słowa Jezusa twierdzącego o sobie, że zasiada „po prawicy Wszechmocnego”, zauważamy, że posługuje się tu terminem dobrze wtedy znanym, ponieważ naród żydowski przez słowo „Wszechmocny” rozumiał Pana, Tego, którego nie wolno było nazywać po imieniu. Dodajmy jeszcze jedno. Zapytany, czy jest Mesjaszem, Jezus odpowiada „Jestem”. Jest to przekład bardziej poprawny niż „Jestem nim”. Różnica ta nie jest bez znaczenia, ponieważ „Jestem” to słowo, którym posłużył się Bóg, przedstawiając się Mojżeszowi przy płonącym krzewie: „Mojżesz zaś rzekł Bogu: «Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć?» Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was».” (Wj 3, 13—14). Rozumiemy teraz, że przedstawiając się w ten sposób, Jezus wskazał bezpośrednio, że jest Bogiem. W całym swym życiu publicznym Jezus stopniowo objawiał swoją boskość — przez dokonywanie cudów, egzorcyzmy nad opętanymi przez demony, mądrość swej nauki, świętość swego życia. Nadchodzi jednak moment, kiedy Pan bezpośrednio ogłasza, że jest Bogiem, a czyni to, posługując się tymi właśnie zwrotami, które w uszach ówczesnego Żyda odnosiły się jednoznacznie do Jahwe. Szczególny wydźwięk ma tutaj zwrot „na obłokach”, który przytacza również Apokalipsa świętego Jana: „Oto nadchodzi z obłokami, i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen. Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący.” (Ap 1, 7—8). Powiedzieliśmy już: otwieranie się nieba wskazuje, że stamtąd — z królestwa Boga — zstępuje Pan. Dlatego też jeśli Jezus mówi, że wróci w chwale i mocy, jeśli dodaje, że to Jego drugie przyjście będzie „na obłokach nieba”, potwierdza tym samym, że jest Bogiem. Tutaj jednak, moim zdaniem, trzeba zachować ostrożność: nie należy uważać, że to przyjście Pana z nieba oznacza, że wtedy nie będzie już można się nawracać. Przeciwnie, właśnie gdy powróci Chrystus, znajdą się tacy, którzy na widok Jego mocy i chwały wykorzystają tę ostatnią możliwość, uderzą się w piersi, okażą skruchę z powodu swych grzechów i dostąpią wiecznego zbawienia. Podobnie też, kiedy na wzgórzu Medjugorie ukaże się znak przyobiecany przez Królową Pokoju, wiemy, że — mimo jego wyraźnie Boskiego charakteru — wielu „nie uwierzy” (orędzie z 19 lipca 1981). Tym niemniej nie możemy uznać, że ci ludzie już nie mogą się nawrócić, bo — trzeba to wyraźnie stwierdzić — póki życia, póty nadziei. Do ostatniej chwili człowiek ma możność wrócić do Boga, okazać skruchę, a więc dostąpić zbawienia. I jest to nadzwyczajny dar Bożego miłosierdzia. W przytoczonych przed chwilą wersetach Księgi Apokalipsy zawarta jest, jak mi się wydaje, aluzja do jednego ze znaków, które poprzedzą powtórne przyjście Chrystusa, a mianowicie do powrotu Izraela do wiary. Dostrzegam ją tam, gdzie czytamy: „i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi” (Ap 1, 7). Wydaje mi się, że te słowa są nawiązaniem nie tylko do powszechnej możliwości nawrócenia, o której wcześniej mówiłeś, ale w szczególności do — zapowiedzianego przez samego Jezusa — wydarzenia „powrotu” narodu wybranego do wiary chrześcijańskiej. Interesujący jest dla mnie także obraz przyjścia na obłokach z nieba, które się otwiera, żeby Bóg zstąpił na ziemię, ponieważ wydaje mi się, że to właśnie dokonało się w tajemnicy Wcielenia, kiedy Wiekuisty wszedł w czas i Bóg stał się człowiekiem... W powtórnym przyjściu mamy jednak do czynienia z czymś radykalnie odmiennym: niebo otworzy się nie tylko po to, żeby Bóg mógł zstąpić na ziemię, ale także by mogła do niego zostać potem przyjęta ludzkość (ci, którzy uwierzą) wezwana do uczestniczenia w wiecznej szczęśliwości, zgodnie z początkowym planem Bożym. Otwarcie nieba różniłoby się przez to od pierwszego przyjścia, mającego na celu odkupienie i wybawienie od grzechu: „A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.” (Hbr 9, 26—28). Te wersety Listu do Hebrajczyków wyjaśniają, że grzech został odkupiony we Wcieleniu, śmierci na krzyżu i Zmartwychwstaniu Jezusa. Chrystus powróci na ziemię przy końcu czasów, ażeby osądzić, jak ludzie przyjęli to odkupienie. Świętej Faustynie Kowalskiej powiedział, że w owym momencie historycznym (w latach trzydziestych) przychodzi jako Król Miłosierdzia, zanim przyjdzie jako Król Sprawiedliwości. Jest to istotny szczegół mający odpowiednik w tym, co już powiedzieliśmy: Jezus nie powróci jako Sędzia surowy i nieznający ludzkiego losu, lecz jako Sędzia miłosierny, który zanim odpłaci wszystkim odpowiednio do ich wiary i uczynków, najpierw skieruje do każdej duszy serdeczne wezwanie, żeby się nawróciła, uwierzyła i zbawiła. Na czym będzie polegała sprawiedliwość Bożego sądu? Na tym, że Bóg weźmie pod uwagę decyzje serca każdego człowieka i odłączy tych, którzy przyjęli Jego miłość, od tych, którzy do samego końca ją odrzucali. Na tym właśnie będzie polegać sens powtórnego przyjścia Chrystusa: Bóg swym autorytetem dokona definitywnego, nieodwołalnego podziału ludzi na tych, którzy przyjęli Jego miłosierdzie, i tych, którzy je nieodwołalnie odrzucili. Wracając do cech charakterystycznych paruzji, możemy jeszcze dodać, że powrót Chrystusa w mocy zbiegnie się z poddaniem całego stworzenia — przedtem poddanego przemijaniu i działaniu Złego — panowaniu Boga: „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć, przez człowieka też [dokona się] zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał. A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich.” (1 Kor 15, 20—28). To poddanie całego świata Chrystusowi będzie definitywnym dopełnieniem dzieła Stworzenia i Odkupienia. Z owym przywróceniem panowania Boga nad stworzonym światem wiąże się jednoczesne definitywne usunięcie zła. W gruncie rzeczy taka właśnie jest perspektywa powrotu Chrystusa: triumf nad demonem odniesiony w eschatologicznej walce. W ostatnich dwóch wiekach ukazywanie się Maryi wydobyło na światło dzienne ataki Złego we współczesnym świecie. Od objawień z ulicy du Bac, gdzie Dziewica miażdży głowę węża opasującego swymi zwojami naszą planetę, po ukazywanie się w Medjugorie, gdzie Królowa Pokoju powiedziała, że Szatan został już „uwolniony z więzów”, Madonna nieustannie ostrzega nas przed knutymi przez diabła planami zniszczenia świata i pogrążeniu go śmierci wiecznej. Sama też Madonna zapowiada triumf swego niepokalanego Serca, ponieważ ukazuje się z wieńcem gwiazd na głowie — Ona, Królowa niebios. Uwaga jednak! Kiedy w najbliższej przyszłości dobiegnie końca czas tajemnic i upłynie przyobiecany przez Dziewicę Maryję czas pokoju, diabeł nie zostanie od razu usunięty, lecz będzie przejawiał aktywność do końca czasów. Dopiero wtedy zostanie definitywnie pokonany. Dlatego właśnie Jezus mówi o swym powrocie w mocy: chce pokazać — powtarzam — że wszechmoc Boża raz na zawsze zniszczy moc Szatana. Aktywność demona w przyobiecanym przez Maryję w Medjugorie czasie pokoju potwierdza jeszcze słynne orędzie Królowej Pokoju z 14 kwietnia 1982 roku, z którego dowiadujemy się, że po upływie okresu dziesięciu tajemnic władza Szatana zostanie „osłabiona”. Widzieliśmy już, że bardziej poprawny jest przekład uwzględniający lepszą teologiczną interpretację tego orędzia, zgodnie z którą w Medjugorie Madonna poprowadzi wierzących do wielkiego zwycięstwa nad Złym, jednak nie będzie ono jeszcze definitywne, ponieważ pozwolono Szatanowi działać aż do powrotu Chrystusa. Przypomnijmy sobie jeszcze motyw tego zezwolenia Bożego na działanie zła: chodzi o to, żeby każdy człowiek mógł toczyć osobistą walkę duchową i tym samym uczestniczyć osobiście i odpowiedzialnie w zwycięstwie Chrystusa. Zjednoczeni z Nim w Męce i Krzyżu, będziemy z Nim zjednoczeni również w chwalebnym zmartwychwstaniu. opr. ab/ab

powrót jezusa na ziemię